| No a co powiecie na udzielaniu "licencji na używanie ubrania" (na jedna
| sobie...)?

Pomysł bezkonkurencyjny. Tyle, że konieczne są pewne przedsięwzięcia
przygotowawcze:

1. Należy to to pomalować własnoręcznie sprayem, albo w inny porównywalny
sposób nadać temu cechy dzieła, by przysługiwały prawa autorskie i pokrewne.
2. Należy jakoś jednoznacznie zidentyfikować poszczególne egzemplarze, czyli
pewnie nanieść jakieś numery seryjne albo co?
3. Należy legitymować nabywców i wprowadzać do bazy danych z numerami
poszczególnych ubrań, by móc ścigać ewentualnych sprawców naruszenia
przepisów. Zresztą w takim wypadku należałoby wydawać imienne dowody
sprzedaży uwzględniające numer seryjny egzemplarza.
4. Należy na odzieży, najlepiej w sposób nieusuwalny i w miarę widoczny
umieścić informację, iż jest ona chroniona prawami autorskimi i autor nie
zezwala na dalszą odsprzedaż (pewnie również darowiznę itp.) oraz
zobowiązuje każdego użytkownika do okazania na żądanie służb kontrolnych
imiennego dowodu zakupu. Najlepiej zresztą całą umowę licencyjną wyszyć na
plecach. Będzie tam najbardziej czytelne i nie zginie. No i koniecznie
rzucającym się w oczy kolorem, by ktoś nie bronił się, że nie zauważył.
5. Należy znaleźć nabywcę na ten nabój, co wydaje mi się najtrudniejszym
zadaniem. Jest ono jednak kluczowe, albowiem bez tego wcześniejsze zabiegi
większego sensu nie mają.

Ale zrobić się da!

PS: Sugeruję wyposażenie każdego egzemplarza w GPS. Mając na względzie fakt,
iż popyt może być nieco ograniczony, takie zabezpieczenie zmniejszy koszty
ewentualnego nadzorowania przestrzegania praw autorskich. Autor zawsze
będzie mógł zlokalizować swoje produkty i sprawdzić, czy klient nie pożyczył
marynarki koledze.