> Oj, no to stanie na porządku sprawa *jakiej* kwoty nie kwestionował.
> Jak na mój gust usiłującym wywieść rzeczy nienapisane (czyli
> "wyciągającym skutki prawne") staje się wtedy dłużnik i piłeczka
> jest na jego polu...
> To samo co do zastrzeżeń: skoro jest zapis iż "zapłacę" a nie ma
> "pod warunkiem że" to IMHO już nie jest zmartwieniem wierzyciela
> a dłużnika wykazanie iż warunki były. Zdaje się iż pisemne wyrażenie
> woli jest uważane za "mocniejsze" ? :)

Ja tylko tak z praktyki chcialem cos rzucic, zwlaszcza poznanskiej. Otoz
sady wcale nie uznaja tutaj za uznanie dlugu prostego oswiadczenia, ze sie
zaplaci. Traktuje sie to jako korespondencje dotyczaca zobowiazania, a nie
uznanie roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 2 k.c., a zwlaszcza art.
485 § 1 pkt 4 k.p.c., czyli wcale nie otwiera drogi do postepowania
nakazowego. Sady (przynajmniej poznanskie, w Warszawie jest z tym troche
latwiej, ale tylko troche) domagaja sie w tresci takiego pisma expressis
verbis "uznaje dlug" i na dodatek dokladne okreslenie, w jakiej wysokosci.
Nawet jesli dolacza sie korespondencje z dluznikiem, czyli wezwanie do
zaplaty i odpowiedz na nie w postaci oswiadczenia, ze sie zaplaci, sady i
tak to kieduja do postepowania upominawczego i wcale nie traktuja tego typu
oswiadczen jako uznania roszczen, chociaz oczywiscie nie kwestionuja ich
istnienia. Natomiast to, co wczesniej napisalem niech swiadczy tylko o tym,
ze odpowiedz na wezwanie do zaplaty ze slowamia "zaplace" niekoniecznie
przerwie bieg terminu przedawnienia. Oczywiscie, wywodzenie skutkow prawnych
bedzie lezalo po stronie dluznika, ale po co ryzykowac? Nie mozna bylo
wczesniej? 3 lata to calkiem sporo czasu. Z mojej praktyki tez wynika, ze
pozywanie o zaplate po 3 latach nieplacenia zwykle jest juz na darmo, albo
po to, zeby moc sobie to w straty wliczyc, no bo jakos trzeba to
uprawdopodobnic (updop i updof sie klaniaja).
JG