On Thu, 7 Mar 2013, Marek Dyjor wrote:

> Liwiusz wrote:
>> Może chodzi o ostatnie "uproszczenia w formie Faktur VAT" i nagle
>> "Faktura Pro forma" spełnia warunki Faktury VAT?
>
> Tylko pojawia sie pytanie jaki ma cel to działanie...

W zupełności zgadzam się z Piotrkiem.

Problem wynika z faktu, że mamy *bardzo* restrykcyjne zapisy ustawowe
dotyczące:
- nieodpłatnych świadczeń
- uznawania za koszt

Ta restrykcyjność ukrywa się pod pozorem zupełnie elastycznej treści,
a pozór spowodowany jest doborem słów.

Weź np definicję kosztu.
Zwracam uwagę, że ładnych parę lat kilka elementów było "praktycznie
stosowanych" wyłącznie dzięki wykładni SN i NSA, która aż trzeszczała
żeby zmieścić się w *literze* poprzednich przepisów, jawne prawo do
"zachowania" dopisano w końcu niedawno.
Całość bierze się z owej restrykcyjności właśnie.
Wracając do "litery" (nadal obowiązującej).
Wynika z niej, że kosztem NIE SĄ choćby wydatki poniesione w innym celu
(dokonane z innym zamiarem), które następnie zostały "zużyte" w celu
dokonania przychodu; skoro nie przewidziałeś że do TEGO źródła przychodu
będzie Ci coś potrzebne aby *w tym celu* kupić towar lub zamówić usługę,
a wziąłeś coś co miałeś zakupione w INNYM celu - masz pech, nie masz
kosztów (wyjątek - amortyzacja ST i tylko ST, WNiP już nie).
Wychodzi również, że wydatki poniesione "w celu" muszą być poniesione
przez "właściwą osobę" - znaczy przepis regulujący daną czynność
(najczęściej z KC) musi przypisywać obowiązek poniesienia danego
wydatku osobie która go poniosła. Znaczy tak sądowi wyszło.
I nie widzę wyjaśnienia dla tezy ze miało wyjść inaczej!

IMO to nie sędzia jest głupi (jak wielu sugeruje), to przepis
jest głupi, tyle, że przez lata był stosowany wbrew ścisłemu
zapisowi.

A ściślej dwa przepisy (istniejące), z podwersją iż brakujący
zapis (jeden z zapisów, o uznaniu za koszt również nieodpłatnych
świadczeń stanowiących przychód) to trzeci przepis.

pzdr, Gotfryd