> Jak dla mnie jasne jest stanowisko wypracowane w wyniku wyroków
> SN: refaktura służy do "podzielenia" tych kwot, które faktycznie
> stanowią wydatek, a przychód jest wynikiem jedynie ubocznego
> występowania jednego z nabywców w roli kupującego.
> W szczególności przy kosztach ogólnych.
> Mam na myśli przypadki w stylu: firma X dostaje f-rę za prąd/wodę/...
> "na siebie", bo od zawsze miała umowę na dostawę, ale z czasem
> np. sprzedała część budynku a układ sieci elektrycznej został.
> Inaczej mówiąc, powiadam że sens stosowania refakturowania
> dotyczy ewidentnie *takiego* przypadku.
> I to są koszta, których w uzyskiwanych przychodzie (od klienta
> końcowego) się NIE refakturuje! (refakturuje je tylko poddostawca,
> nie doliczając czy to VAT czy to akcyzy).
>
> pzdr, Gotfryd

Gotfryd ; błagam - litosci !
Przeczytaj spokojnie to co napisałeś i dokonaj rozbioru logicznego.
Następnie przetłumacz to na polski i daj znać o co chodzi ?

Co do meritum i w temacie.
Rozumiem ,że przedmiotowa usługa jest niejako częścią składową zasadniczej
usługi i świadczona jest przez podwykonawcę. Należy więc przeanalizować zapisy
umowy zawartej z odbiorcą końcowym zlecenia . Jeśli z umowy wynika , że każda
czynność stanowiąca pewien etap wykonanania przedmiotu umowy podlega odrębnej
wycenie i stanowi podstawę do wyspecyfikowania na fakturze to należy tak
postapić i zrefakturować stosując stawkę podatku taką jak uwidoczniona przez
podwykonawcę (z wyjatkiem sytuacji w których podwykonaca jest podmiotowo
zwolniony z VAT z tym zastrzeżeniem , że wykonywana przez niego usługa nie
korzysta ze zwolnienia przedmiotowego).
Jeśli natomiast umowa definiuje uzyskanie określonego efektu końcowego jako
całości - a usługa podwykonawcy to tylko jeden z elementów usługi finanlnej
opodatkowanej stawką VAT podstawową - to moim zdaniem brak podstaw do
traktowania jej inaczej jak element składowy usługi finalnej opodatkowanej
jako całość według właściwej dla niej stawki podatku VAT.
W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przewija się pogląd,
że w przypadku, gdy dane świadczenie o charakterze kompleksowym stanowi dla
przeciętnego konsumenta całość, to wówczas nie należy go rozbijać na
poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, wedle
elementu, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący (zob.
uzasadnienie wyroku ETS z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04,
Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financiën).
Zgodnie z art. 6(4) VI Dyrektywy, podatnika działającego we własnym imieniu,
ale na rachunek kogo innego, który bierze udział w świadczeniu usług, uważa
się za przyjmującego oraz świadczącego daną usługę. Co istotne – przepis
powyższy ma zastosowanie niezależnie od tego czy podatnik ten odsprzeda usługę
bez doliczania marży, czy też zdecyduje się taką marżę pobrać. W obu
przypadkach podatnika tego uważa się za świadczącego „daną usługę” (a nie

usługę odprzedającego jedną usługę oraz wykonującego dodatkowo usługę
pośrednictwa).
Doliczenie przez podatnika odprzedającego usługę marży nie wyłącza możliwości
fakturowania tej usługi z uwzględnieniem doliczonej marży. Takie stanowisko -
dopuszczające fakturowanie (refakturowanie) odprzedawanych usług niezależnie
od doliczania marży - ma istotne znaczenie w przypadku odsprzedaży usług
opodatkowanych stawkami niższymi niż 22% lub usług zwolnionych od podatku. O
ile na gruncie poprzednich przepisów przyjmowano najczęściej, , że naliczenie
marży skutkowało opodatkowaniem jej stawką 22%, obecnie cała odsprzedawana
usługa opodatkowana jest stawką właściwą dla danego rodzaju usługi. Implikuje
to także konieczność opodatkowania wedle stawki właściwej, usługi świadczonej
przez podatnika zwolnionego podmiotowo. Ze zwolnienia korzysta bowiem
konkretny podatnik, a nie refakturowana usługa.


Refakturując usługi dokonuje się ich odsprzedaży. Zgodnie z regułami
wynikającymi z prawa wspólnotowego, samemu świadczy się odsprzedawane usługi.
W związku z tym – jeśli dana czynność jest opodatkowana – u podatnika
występuje kwota podatku naliczonego (przy zakupie usług od faktycznego
usługodawcy) oraz kwota podatku należnego (z tytułu odprzedaży usług
faktycznemu usługobiorcy). Podatnik ma prawo odliczyć kwotę podatku
naliczonego.
Jeżeli podatnik dokonuje refakturowania usług, które zwolnione są od podatku
od towarów i usług, to wówczas po stronie podatnika pojawi się obowiązek
rozpoznawania sprzedaży niedającej prawa do odliczenia i w związku z tym
stosowania odliczeń częściowych (chyba że będzie to sporadyczne świadczenie
usług finansowych albo sporadyczne transakcje związanych z nieruchomościami –
wówczas bowiem obrót z tych czynności zwolnionych nie liczy się do sumy
obrotów ze sprzedaży zwolnionej dla celów odliczeń częściowych; patrz art. 90
ust. 6 u.p.t.u.).
Refakturowanie usług zwolnionych rodzi bowiem konieczność uznania podatnika za
podmiot świadczący te usługi. Skoro zaś świadczy on usługi zwolnione, to
powstaje u niego obrót z czynności niedających prawa do odliczenia. Jeśli nie
jest możliwe wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanych z tymi
czynnościami, to wówczas taki – niedający się wyodrębnić podatek naliczony
–
należy rozliczać poprzez zastosowanie odliczenia częściowego opartego na
proporcji sprzedaży. Zasady stosowania odliczenia częściowego regulują przepis
art. 90 u.p.t.u.

Warto więc przemyśleć co się bardziej opłaca .

Co do orzecznictwa na które powołuje się Gotfryd - dotyczy ono
przeważnie "starej" ustawy a nie nowej a zwłaszcza stanu po nowelizacji
obowiązujacej od roku 2007.
Pzdr-Kriss

PS.
W powyzszej odpowiedzi wykorzystałem fragmenty artykułu ;
"Problematyka refakturowania w nowej ustawie o podatku od towarów i usług"
autorstwa Adama Bartosiewicza .





--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl