Nowe prawo 2013: Korekta kosztów podatkowych przy amortyzacji

Przeczytaj także: W 2013 r. korekta kosztów przy amortyzacji jednorazowej?

W dotychczasowym stanie prawnym brak zapłaty za fakturę nie powodował żadnych negatywnych konsekwencji u nabywcy. Nie był on zobowiązany do korygowania swoich kosztów podatkowych. Od 01.01.2013 sytuacja diametralnie się zmieniła. Zgodnie z nowymi przepisami nabywca (podatnik) ma obowiązek korekty „in minus” swoich kosztów podatkowych w sytuacji, gdy w ciągu 30 dni od dnia terminu płatności nie ureguluje swojego zobowiązania wynikającego z faktury bądź rachunku. W wypadku, gdyby termin płatności został ustalony na dłużej niż 60 dni, graniczną datą obrony takiego kosztu jest upływ 90 dni od daty zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych.

Należy również pamiętać, iż może zdarzyć się sytuacja, że w danym miesiącu podatnik nie poniesie żadnego kosztu lub będzie on mniejszy od kwoty kosztu podlegającego korekcie. W takim wypadku powstaje obowiązek zwiększenia przychodu o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty.

Po uregulowaniu płatności, podatnik ma prawo z powrotem powiększyć swoje koszty podatkowe o wcześniej skorygowaną kwotę. W przypadku płatności częściowej zaliczeniu w koszty podatkowe podlega ta część faktury bądź rachunku, która została uregulowana.

W kontekście powyższych zmian powstaje jednak pytanie dotyczące tzw. preferencyjnej amortyzacji. Na bazie uregulowań art.22k ust. 7-13 ustawy o pdof oraz art.16k ust. 7-13 ustawy o pdop, przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi oraz płatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy rozpoczęli działalność gospodarczą w danym roku podatkowym lub spełniają warunki do uznania ich za małych podatników, mają możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych jednorazowej amortyzacji od zakupionych do działalności środków trwałych. Jeżeli taki podatnik ustali z dostawcą termin płatności dłuższy niż 60 dni bądź płatność zobowiązania na raty, nie będzie mógł skorzystać z dobrodziejstwa jednorazowej amortyzacji, a do kosztów podatkowych zaliczy jedynie opłaconą część zobowiązania, pozostawiając resztę poza rachunkiem podatkowym.

W praktyce więc amortyzacja jednorazowa może stać się martwym przepisem.

Niewątpliwie sama idea ustawodawcy, aby zmobilizować kontrahentów do terminowego regulowania swoich zobowiązań jest słuszna, tylko czy praktyczne zastosowanie nowych przepisów nie sprzyja bardziej interesom samego fiskusa niż podatników? Konieczność zwiększenia podstawy opodatkowania stanie się zapewne powszechnym problemem większości przedsiębiorców, co w dobie trudnych realiów rynkowych może jeszcze bardziej skomplikować i tak już trudną sztukę prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania płynnością finansową.