eGospodarka.pl › Podatki › Interpretacje i wyjaśnienia › Ulga rehabilitacyjna na niepełnosprawne dziecko

Ulga rehabilitacyjna na niepełnosprawne dziecko

2013-04-15 13:17

Przeczytaj także: Ulga na Internet gdy faktura z odsetkami

Wskazać przy tym należy, że ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m.in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię.

W ramach ww. ulgi podatkowej – przy spełnieniu pozostałych warunków uprawniających do omawianej ulgi - mieszczą się zatem wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z niepełnosprawnością syna i zalecone przez lekarza prowadzącego na zabiegi rehabilitacyjne w ramach rehabilitacji logopedycznej (jako usprawniającej aparat mowy) oraz zabiegi rehabilitacyjne w zakresie integracji sensorycznej (jako stymulującej układ nerwowy) zabiegi terapii ręki (poprawa funkcjonowania ruchowego) wykonywanej pod kierunkiem wyspecjalizowanych osób. Zatem, wydatki na cele rehabilitacyjne, poniesione na ww. zabiegi rehabilitacyjne podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi.

Natomiast odnosząc się do wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę na socjoterapię syna wyjaśnić należy, że socjoterapię zalicza się do procesów korekcyjnych o charakterze leczniczym adresowanych do dzieci i młodzieży z zaburzeniami zachowania, zaburzeniami emocjonalnymi lub innymi kłopotliwymi zachowaniami. Socjoterapia z reguły ma postać ustrukturalizowanych spotkań grupowych, które służą realizacji celów terapeutycznych, edukacyjnych i rozwojowych. Zatem niewątpliwie socjoterapia mieści się w szeroko pojętej rehabilitacji, jednak zgodnie z literalnym brzmieniem art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można jej zakwalifikować do zabiegów rehabilitacyjnych, wobec czego wydatki poniesione na ten cel nie podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:
1. mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia; przy czym roczny dochód takiej osoby nie może przekroczyć kwoty 9.120 zł,
2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
3. dowozić nim osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
4. ponieść z tego tytułu wydatki.

Zaznaczyć przy tym należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ma na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko posiadające orzeczenie o niepełnosprawności.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli w istocie ponosi wydatki z tytułu używania samochodu osobowego celem dowozu niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zajęcia rehabilitacyjne, to ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionych przez Niego wydatków. Podkreślenia wymaga fakt, iż odliczenie nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.

Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na cele rehabilitacyjne mogą zostać odliczone od dnia wskazanego jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności, tj. od 8 grudnia 2012 r., bowiem od tego dnia został ustalony stopień niepełnosprawności.

Reasumując, w ramach ulgi rehabilitacyjnej – przy spełnieniu pozostałych warunków do niej uprawniających - mieszczą się wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zaleconą przez lekarza prowadzącego: rehabilitację logopedyczną, terapię ręki, integrację sensoryczną wykonywaną pod kierunkiem wyspecjalizowanych osób, oraz koszty używania samochodu osobowego poniesione w celu dowozu niepełnosprawnego dziecka.. Natomiast socjoterapii nie można zakwalifikować do zabiegów rehabilitacyjnych, zatem wydatki ponoszone na ten cel nie podlegają odliczeniu. (…)”

Pełną treść interpretacji można przeczytać na stronie Ministerstwa Finansów

Przeczytaj także: