Ulga rehabilitacyjna: wydatki na samochód a dokumentacja
2009-03-17 00:01
Przeczytaj także: Podatek liniowy: nawet zawieszona firma wyłącza preferencyjne opodatkowanie
Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r. Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).
Art. 26 ust. 7c ww. ustawy, stanowi, że wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa m.in. w ust. 7a pkt 14.
Wobec powyższego, co do zasady, wydatek na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego jego poniesienie. Jednakże zasada ta - jak wskazano wyżej - nie dotyczy m.in. wydatków z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Powyższe nie oznacza jednak, że wskazana w ww. art. 26 ust. 7a pkt 14 kwota limitu, do wysokości którego przysługuje odliczenie (2.280 zł) jest ryczałtem przysługującym bez względu na wysokość poniesionych wydatków oraz faktyczną konieczność uczestnictwa w zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych. Dokonanie powyższego odliczenia wymaga bowiem spełnienia szeregu warunków, a w szczególności poniesienia wydatków związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Rzeczywiście ustawodawca dla tych odliczeń, które są limitowane przyjął, że nie jest konieczne ustalanie wysokości wydatków na podstawie dowodów potwierdzających ich poniesienie. Wydatki te mogą więc być odliczane nawet jeśli podatnik nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi ich poniesienie. Jednakże fakt oraz konieczność poniesienia tych wydatków powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Powyższe oznacza więc, że ustawodawca dla podatników odliczających wydatki na cele rehabilitacyjne na podstawie m.in. art. 26 ust. 7a pkt 14 przyjął mniej sformalizowany system środków dowodowych. Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem, że podatnik nie musi w żaden sposób udokumentować, iż faktycznie poniósł przedmiotowe wydatki. Należy bowiem mieć na uwadze, że organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu jeśli okaże się, że zabiegi nie były konieczne lub dana osoba wcale z nich nie korzystała. Organ podatkowy może poszukiwać innych niż dokumenty dowodów – np. przesłuchanie świadków lub strony.
Zatem powyższe oznacza, że w toku weryfikacji organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna lub podatnik mający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia poniósł wydatki związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.(…)”
Pełną treść interpretacji można przeczytać na stronie Ministerstwa Finansów
1 2
oprac. : Ministerstwo Finansów