Interpretacje podatkowe a prawo unijne

Przeczytaj także: Zmiany w Ordynacji podatkowej: zasady wydawania interpretacji

Zagadnienie sporne

Podatnik wystąpił o wydanie interpretacji podatkowej. Organ podatkowy uznał, że podatnik w swoim wniosku powołał się na prawo obce i uznał, że w niniejszej sprawie nie jest organem właściwym w sprawie orzekania o prawidłowości i kompletności implementacji przepisów dyrektywy. Organ twierdził, że przepisy dyrektywy nie są przepisami prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Sprawa trafiła do WSA.

Stanowisko sądu

Sąd wskazał, że w sytuacjach gdy podatnik wskazuje na rozbieżności pomiędzy prawem krajowym a wzorcem, jakim jest dyrektywa, nie jest to przypadek interpretowania prawa obcego. Oznacza to, że odmowa merytorycznego odniesienia się do stanowiska podatnika z uwagi na konieczność dokonywania oceny prawnej tego stanowiska z uwzględnieniem postanowień dyrektywy narusza prawo. Po 1 maja 2004 r. interpretacja przepisów krajowych ustaw podatkowych dotyczących podatków zharmonizowanych musi być dokonywana z uwzględnieniem wzorca, jaki stanowi właściwa dyrektywa.

Zdaniem sądu żądanie strony co do uzyskania interpretacji jest prawnie uzasadnione, ponieważ w przedstawionej sytuacji ocena stanowiska wnioskodawcy wcale nie będzie stanowić interpretacji prawa obcego, lecz interpretację krajowej ustawy o VAT w świetle wzorca, jaki stanowi dyrektywa.

Wyrok WSA w Warszawie z 21 października 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1031/08

KOMENTARZ

Organy podatkowe mają obowiązek brać pod uwagę całokształt prawa obowiązującego w Polsce, w tym – od dnia wejścia do Unii Europejskiej – całości jej dorobku prawnego zwanego aquis commnautaire. Niestety, na niższych szczeblach administracji podatkowej ciągle jest to kwestia nie do końca rozumiana, a w konsekwencji prowadząca do sporów jak ten będący przedmiotem rozstrzygnięcia WSA. Problem ten rysuje się szczególnie ostro tam, gdzie istnieją szczegółowe regulacje UE, jak np. w VAT, a gdzie przy implementacji dyrektyw polski ustawodawca popełnił szereg błędów bądź nie wdrożył określonych rozwiązań.

Dyrektywy, co do zasady, nie są aktami bezpośrednio obowiązującym w państwach członkowskich, lecz wymagają „przełożenia” na przepisy wewnętrzne poprzez odpowiednią legislację (np. ustawę). Niemniej – co znalazło potwierdzenie w orzecznictwie ETS (którego wyroki organy podatkowe mają obowiązek brać pod uwagę, o czym wciąż jeszcze często zapominają lub bezprawnie odmawiają stosowania) – jeśli przepis dyrektywy jest jasny, precyzyjny i bezwarunkowy, to można się na nią powoływać przed sądem krajowym (por. np. 8/81 sprawa Becker, C-150/99 Stockholm Lindopark AB).

Organ ma więc zatem obowiązek stosować (czy też w tym przypadku raczej interpretować) ustawę krajową w zgodzie z prawem Wspólnoty w celu zapewnienia temu prawu należytej efektywności. Dlatego porównywanie postanowień uptu z jej wzorcem (obecnie Dyrektywą 112) jest obecnie istotną częścią jej interpretacji. Elementem wykładni prawa jest także wypełnienie luk między wzorcem, jakim jest dyrektywa a postanowieniami krajowej ustawy podatkowej, powstałych wskutek nieprawidłowej lub niepełnej implementacji dyrektywy, jednakże wyłącznie w zakresie uprawnień podatników.


Tekst pochodzi z „Aktualności księgowych” - całkowicie bezpłatnych, najnowszych informacji, orzecznictwa oraz porad ekspertów dla księgowych.