Kontrakt menedżerski = niskie koszty podatkowe i wysokie stawki podatku

Przeczytaj także: Zmiany w podatku PIT 2018: menedżer zapłaci wyższy podatek

Kontrakt menedżerski to tzw. umowa nazwana pozakodeksowa. Nie doczekała się ona regulacji w Kodeksie cywilnym, niemniej w przepisach innych ustaw możemy już o niej przeczytać. Przykładem jest tutaj chociażby ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof).

Wprowadzenie takiego przepisu miało jeden cel – ograniczyć stosowanie optymalizacji podatkowej przez tę grupę podatników. Kwalifikując bowiem takie umowy do konkretnego i tylko jednego źródła przychodów ustawodawca automatycznie jednoznacznie wskazał też na sposób ich opodatkowania.

Oznacza to, że gdy pensja menedżera przekroczy 85,5 tys. zł (po tzw. ZUS-ach i kosztach podatkowych), ten bezwzględnie od uzyskanej w roku podatkowym nadwyżki zapłaci 32% podatek dochodowy. Wprawdzie dopuszczalne jest tutaj zastosowanie także umowy o pracę, niemniej rozliczenie podatkowe przychodów menedżera z działalności wykonywanej osobiście i z tytułu umowy o pracę niewiele się różni.

Podstawą opodatkowania jest tutaj dochód (czyli przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania) pomniejszony o składki na ubezpieczenie emerytalno rentowe, których to ten dochód stanowi podstawę naliczenia. Na wartość wyliczonego podatku zatem wpływają w związku z tym koszty podatkowe.

Niestety, jak nietrudno się domyślić, te nie są zbyt wysokie. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 9 pkt 5 updof w przypadku uzyskiwania takich przychodów, koszty uzyskania przychodów określa się w ryczałtowej, kwotowej wysokości wskazanej w art. 22 ust. 2 pkt 1 updof, czyli w wysokości zwykłych kosztów ze stosunku pracy, które wynoszą 111,25 zł miesięcznie. Jeżeli podatnik osiągałby tego rodzaju przychody od więcej niż jednego podmiotu, albo od tego samego podmiotu ale z tytułu kilku stosunków prawnych, roczna wartość kosztów nie może przekroczyć limitu 2 002,05 zł rocznie (art. 22 ust. 2 pkt 2 updof).

Nie ma przy tym możliwości podniesienia tych kosztów do kwot faktycznie poniesionych (jak ma to miejsce chociażby w przypadku biletów komunikacji publicznej (i tylko ich) przy stosunku pracy czy rzeczywistych wydatków związanych z realizacją umowy o dzieło czy zlecenie, gdyby te okazały się wyższe aniżeli ustalone wartości kwotowe bądź procentowe).

W efekcie koszty uzyskania przychodu w przypadku liczenia podatku od wynagrodzeń menedżerskich mają marginalne znaczenie, a stawka podatku od części wynagrodzenia uzyskiwanego w ciągu roku może sięgnąć 32%. Menedżerowie firm w trakcie roku zarabiają bowiem z reguły dużo więcej niż 85,5 tys. zł.

Nadto z początkiem 2018 r. ustawodawca pozbawił podatników kolejnych narzędzi pozwalających na niższe opodatkowanie dochodów (poprzez zastosowanie stawki 19%), o czym pisaliśmy w artykule Zmiany w podatku PIT 2018: menedżer zapłaci wyższy podatek.