Wartość środka trwałego: wycena biegłego gdy znana cena zakupu
2014-09-06 06:28
Przeczytaj także: Budynek wybudowany na cudzym gruncie amortyzujemy liniowo
Z kolei za koszt wytworzenia - stosownie do treści art. 22g ust. 4 ww. ustawy - uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na odstąpienie - w określonych warunkach - od opisanego sposobu ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, tj. ustalenie kosztu wytworzenia w sposób szacowany.
Stosownie do przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.
Mając na uwadze analizowane przepisy, stwierdzić należy, że przewidują one możliwość ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego. Jednakże stanowi to sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania wartości środka trwałego według kosztów wytworzenia. Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego zgodnie z generalną zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy musi być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami, winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć na przykład takich sytuacji, gdy podatnik nie posiada - ze względu na to że nie musiał ich gromadzić - stosownych dokumentów stwierdzających poniesienie przez niego wydatków na wytworzenie środka trwałego. Z tego względu wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.(…)
Z treści wniosku wynika, iż od początku inwestycji, znane było jej przeznaczenie. Zatem w opisanej sytuacji zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można zastosować. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g przedmiotowej ustawy. Podatnik, który dokonuje inwestycji z zamiarem wykorzystania jej na potrzeby działalności gospodarczej, w trakcie procesu inwestycyjnego obowiązany jest do gromadzenia dowodów dokumentujących poniesione wydatki.
Brak dokumentów mógłby uzasadniać zastosowanie metody określonej w art. 22g ust. 9 powołanej ustawy w sytuacji gdyby utrata dokumentów spowodowana była wyjątkowymi, losowymi przyczynami niezależnymi od podatnika, a ich odtworzenie bądź ponowne uzyskanie niemożliwe. O takiej sytuacji nie ma jednak mowy we wniosku. Wnioskodawca prowadząc określone prace związane z wykończeniem budynku, dochowując należytej staranności powinien gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość i rodzaj poniesionych nakładów przystosowujących budynek do prowadzenia działalności gospodarczej, które stanowić będą element wartości początkowej. Od momentu zakupu nieruchomości wiadomym było, że budynek nie będzie służył wyłącznie zaspokajaniu osobistych potrzeb Wnioskodawcy.
Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.
Mając na uwadze powyższy przepis, w sytuacji gdy tylko część budynku jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej - odpisów amortyzacyjnych można dokonywać w wysokości ustalonej od jego wartości początkowej odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.
Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może ustalić wartości początkowej składnika majątku – nieruchomości zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o wycenę biegłego. Okoliczności przedstawione we wniosku nie uzasadniają bowiem takiego sposobu ustalenia wartości początkowej.
Wartość początkową środka trwałego można ustalić w oparciu o cenę nabycia budynku w stanie surowym zamkniętym oraz wydatki poniesione na jego wykończenie oraz odsetki od kredytu naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.(…)”
Pełną treść interpretacji można przeczytać na stronie Ministerstwa Finansów
1 2
oprac. : Ministerstwo Finansów
Przeczytaj także
Skomentuj artykuł Opcja dostępna dla zalogowanych użytkowników - ZALOGUJ SIĘ / ZAREJESTRUJ SIĘ
Komentarze (0)