eGospodarka.pl › Podatki › Interpretacje i wyjaśnienia › Mieszkanie jako środek trwały firmy: amortyzacja i koszty mediów

Mieszkanie jako środek trwały firmy: amortyzacja i koszty mediów

2014-07-11 13:19

Przeczytaj także: Amortyzacja nieruchomości gdy brak najmu

Powyższa zasada nie ma jednakże charakteru bezwzględnego. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 22c pkt 2 ww. ustawy, nie podlegają amortyzacji budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Powyższe regulacje sprawiają, że decyzja o amortyzowaniu podatkowym budynków mieszkalnych oraz lokali mieszkalnych, które wykorzystywane są na potrzeby działalności gospodarczej albo oddane w najem (dzierżawę), pozostawiona jest całkowicie do uznania podatnikowi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b, od dnia wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji środków trwałych. Jak wskazuje natomiast art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część budynku mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Zauważyć należy, iż w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy. Zgodnie z art. 22n ust. 4 ww. ustawy zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia składnika majątku trwałego do ewidencji środków trwałych uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Od ujawnionych środków trwałych, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z przepisem art. 22n ust. 6 ustawy w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W praktyce przyjmuje się ponadto, że prowadzona ewidencja powinna być rzetelna (tzn. zgodna ze stanem rzeczywistym). W przypadku bowiem istotnych nierzetelności ewidencji niemożliwe będzie uznanie odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto należy wskazać, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy, nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). W świetle powyższego należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 33 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zaś, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji

Zatem, istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu aby prawidłowo rozliczyć koszty. Od momentu przekazania środka trwałego do użytkowania zapłacone odsetki od kredytu należy zaliczać bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast odsetki zapłacone do dnia przekazania środka trwałego do używania zwiększają – zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy – wartość początkową tego środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ponadto przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na prowizję od kredytu, czy też na spłatę odsetek od kredytów, przeznaczonych na sfinansowanie zakupu udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. (…)

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca wykorzystuje jedynie część nabytego lokalu mieszkalnego na cele związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą, a w części lokal ten przeznaczony jest na cele osobiste – mieszkaniowe, to może wprowadzić mieszkanie do ewidencji środków trwałych, jednakże – zgodnie z art. 22f ust. 4 – może dokonywać odpisów amortyzacyjnych wyłącznie od części jego wartości początkowej, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego lokalu mieszkalnego.

Ponadto, wydatki eksploatacyjne (czynsz, opłaty za media, wodę, energię elektryczną ogrzewanie) oraz odsetki od kredytu zaciągniętego na nabycie tego mieszkania – zapłacone od dnia oddania mieszkania do używania – mogą stanowić koszt uzyskania przychodów z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jednakże wyłącznie w części która przypada proporcjonalnie na powierzchnię mieszkania wykorzystywaną do tej działalności gospodarczej.

Natomiast, jeżeli Wnioskodawca poniósł wydatki z tytułu odsetek przed oddaniem mieszkania do używania na cele działalności gospodarczej, to wydatki te mogłyby stanowić koszty uzyskania przychodów wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne (należałoby je uwzględnić – w odpowiedniej proporcji – w wartości środka trwałego).

Przy tym jeszcze raz podkreślić należy, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.(…)”

Pełną treść interpretacji można przeczytać na stronie Ministerstwa Finansów

Przeczytaj także: