Koszty do usługi głównej: stawka VAT na fakturze

Przeczytaj także: Miejsce świadczenia usług i rejestracja VAT

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawca świadczy usługi doradcze dla firmy z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Faktury za wyświadczone usługi wystawia w stawce NP jako właściwej do świadczenia usług na rzecz kontrahenta mającego siedzibę na terytorium UE. Zgodnie z zawartą umową wnioskodawca ma prawo obciążać swojego kontrahenta także wydatkami ponoszonymi na przejazdy samochodem osobowym w związku z wykonywaną usługą. Za takie używanie auta wystawiana jest faktura sprzedaży na podstawie zestawienia przejechanych kilometrów. Koszty te są ściśle związane ze świadczoną usługą doradztwa. Wnioskodawca zadał pytanie, jaką stawkę podatku VAT winien stosować do powyższego transportu? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(…) Mając na uwadze, iż przedmiotowy wniosek dotyczy stanu faktycznego oraz okoliczność, że Wnioskodawca w dniu 1 listopada 2012 r. zawarł z kontrahentem umowę o doradztwo, to niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przepisy obowiązujące w latach 2012-2013.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. Minerva Studio - Fotolia.com

Koszty do usługi głównej: stawka VAT na fakturze

Ponoszone koszty za przejazdy samochodem osobowym, które są niezbędne do świadczenia usług doradczych zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu świadczonej usługi głównej, co oznacza, że podstawa opodatkowania na fakturze dokumentującej świadczoną usługę doradztwa, powinna obejmować również kwotę kosztów za przejazdy samochodem osobowym.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) – art. 8 ust. 1 ustawy.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:
1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
a. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
b. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.
Generalna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług (na rzecz podatników) została określona w art. 28b ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.