Sytuacja jest nastepująca:
Osoba fizyczna, niepracująca, ale właścicielka mieszkania będzie wynajmować
je innej osobie fizycznej, na potrzeby działalności gospodarczej. Jakich
formalności musi właścicielka mieszkania dokonać, aby:
a) być opodatkowana ryczałtowo (tzn. płacić 7,5% kwoty najmu)
b) nie podlegać VAT.

Pewnie trzeba złożyć jakieś PIT-y NIP-y lub VAT-y. Ale jakie?

Dziękuję za pomoc,
BaLab

do góry

Użytkownik "BaLab" <b...@p...com> napisał w wiadomości
news:b383p8$87g$1@nemesis.news.tpi.pl...
> Sytuacja jest nastepująca:
> Osoba fizyczna, niepracująca, ale właścicielka mieszkania będzie
wynajmować
> je innej osobie fizycznej, na potrzeby działalności gospodarczej. Jakich
> formalności musi właścicielka mieszkania dokonać, aby:
> a) być opodatkowana ryczałtowo (tzn. płacić 7,5% kwoty najmu)
> b) nie podlegać VAT.
>
> Pewnie trzeba złożyć jakieś PIT-y NIP-y lub VAT-y. Ale jakie?
>
> Dziękuję za pomoc,
> BaLab
>

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
określa najem jako odrębne źródło przychodów. Podatnicy uzyskujący dochody
wyłącznie z najmu nie mają obowiązku prowadzenia podatkowej księgi
przychodów i rozchodów. Są jedynie zobowiązani do wpłacania w ciągu roku
podatkowego, bez wezwania, zaliczek na podatek dochodowy od uzyskiwanych
dochodów - począwszy od miesiąca, w którym dochody te przekroczą kwotę
powodującą obowiązek zapłaty podatku.


Jednocześnie w terminach zapłaty zaliczek wynajmujący powinien składać do
urzędu skarbowego deklarację PIT-5, a po upływie roku zeznanie o wysokości
osiągniętego dochodu.

Najem pozostaje odrębnym źródłem przychodów, w przypadku gdy wynajmowana
jest rzecz nie stanowiąca składnika majątku firmy, np. mieszkanie podatnika,
które nie jest związane z prowadzoną przez niego działalnością. Dochody z
tytułu wynajmu tego mieszkania podlegają zsumowaniu z innymi dochodami, ale
zarówno w deklaracji na zaliczkę miesięczną, jak i w zeznaniu rocznym należy
je wykazać w odrębnej pozycji.

W przypadku umowy najmu stanowiącej źródło przychodów, o którym mowa w art.
10 ust. 1 pkt 6 ustawy, przychodami są otrzymane lub postawione do
dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze lub wartości pieniężne
oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych
świadczeń. A zatem wynajmujący uzyskuje przychód dopiero w momencie
faktycznej zapłaty przez najemcę np. czynszu (w przypadku wynajmowania
mieszkania). Należy podkreślić, że przychodem z umowy najmu jest także
czynsz otrzymany przez wynajmującego przed umówionym terminem, nawet jeszcze
przed udostępnieniem rzeczy.

Dla wynajmującego kosztami uzyskania przychodów są: wydatki na remonty,
koszty ubezpieczenia, koszty administracji, zakup wyposażenia, podatek od
nieruchomości oraz koszty obsługi przedmiotu najmu. W umowie warto ustalić,
kogo obciążają wydatki związane z używaniem przedmiotu najmu.

To tyle co znalazłam a do co VAT'u bo najprawdopodobniej druk VAT-R,
vatowcem nie będziesz dopóki nie osiągniesz kwoty z przychodu 10 000 eruto
jakieś 40 900 zł.

Agata

do góry

O i jeszcze to :)
Najem lokali w świetle podatku od towarów i usług

Kwestią niejasną, ze względu na konstrukcję przepisów prawa w tym zakresie,
jest, czy czynność polegająca na wynajmie lokalu mieszkalnego podlega
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też jest to czynność
zwolniona na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o
podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze
zm.).

1. Stawka 22% czy zwolnienie od podatku?

Zgodnie z art. 4 pkt 2 cyt. ustawy przez usługi rozumie się usługi
wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce
państwowej, a także roboty budowlano-montażowe. Klasyfikację taką wprowadził
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego zarządzeniem z 28 sierpnia 1985 r.,
zastąpioną następnie Klasyfikacją Wyrobów i Usług wprowadzoną zarządzeniem
nr 47 z 29 grudnia 1993 r. (Dz.Urz. Głównego Urzędu Statycznego Nr 24, poz.
132 i z 1994 r. Nr 5, poz. 52). Obwieszczeniem z 31 marca 1995 r. Minister
Finansów w porozumieniu z Prezesem Głównego Urzędu Statystycznego ogłosił
załączniki do ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z
uwzględnieniem nomenklatury wynikającej z Klasyfikacji Wyrobów i Usług w
zakresie usług. W załączniku nr 2 do ustawy Minister Finansów zwolnił od
podatku od towarów i usług usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia
nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowiących majątek własny. Zgodnie
z pkt 2 obwieszczenia z 31 marca 1995 r. zmiana nomenklatury nie powoduje
zmian wysokości opodatkowania podatkiem od towarów i usług po dniu 31 marca
1995 r. Oznacza to, że mimo wejścia w życie Klasyfikacji Wyrobów i Usług
oraz nowych załączników do ustawy obowiązują, dla celów podatku od towarów i
usług, zakresy ustalone poprzednią klasyfikacją usług, która w statystyce i
ewidencji przestała obowiązywać 31 marca 1995 r. Pomimo takiego zapisu
stawka podatkowa dla wynajmu lokali mieszkalnych uległa zmianie, bowiem
zgodnie z poprzednim załącznikiem do ustawy czynność polegająca na wynajmie
lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe była zwolniona od VAT, zaś wynajem
lokalu mieszkalnego na cele inne niż mieszkaniowe podlegał opodatkowaniu
stawką VAT 22%. Natomiast według nowego załącznika zwolnione są usługi w
zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze
mieszkalnym stanowiących majątek własny, bez względu na cel, na jaki lokal
jest wynajmowany.

Interpretacja taka nie znajduje jednak uznania wśród organów podatkowych.
Wobec istnienia zapisu pkt 2 omawianego obwieszczenia, organy podatkowe
stoją na stanowisku, że czynność polegająca na wynajmie lokalu jest
opodatkowana na podstawie art. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, według
stawki określonej w art. 18 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie natomiast z art. 7
ust. 1 pkt 2, wynajem lokalu na cele mieszkaniowe (usługa o symbolu KU 74)
jest wolny od podatku. Wynika z powyższego, iż, zdaniem organów podatkowych,
zwolniony od VAT jest najem lokalu na cele mieszkaniowe, bez względu w jakim
budynku się on znajduje. Natomiast wynajem lokali na inne cele niż
mieszkaniowe podlega opodatkowaniu VAT według stawki 22%.

Odmienne stanowisko w kwestii stawek podatkowych związanych ze zmianą
nomenklatury, dotyczących także omawianych usług najmu, zajął Naczelny Sąd
Administracyjny m.in. w wyroku z 1 października 1999 r., sygn. akt III SA
5615/98. W wyroku tym NSA zajął stanowisko "... iż zaskarżona decyzja Izby
Skarbowej jest wyrazem przerzucenia przez organy podatkowe na podatnika
niejasności przepisów. Praktyka taka zaś, jak to potwierdzono
niejednokrotnie w orzecznictwie NSA, nie zasługuje na aprobatę.

Niewątpliwie ma rację Izba Skarbowa wywodząc w kwestii opodatkowania
skarżącej z tytułu świadczonych usług najmu, że stosownie do zasady
określonej w obwieszczeniu Ministra Finansów z dnia 31 marca 1995 r. w
sprawie ogłoszenia załączników do ustawy o podatku od towarów i usług oraz o
podatku akcyzowym z uwzględnieniem nomenklatury wynikającej z KWiU w
zakresie usług (Dz.U. Nr 44, poz. 231), zmiana nomenklatury nie powoduje
zmian w wysokości opodatkowania podatkiem od towarów i usług po dniu 31
marca 1995 r. Oznacza to, że w dalszym ciągu obowiązuje zakres przedmiotowy
w przypadku usług wynikający z treści załączników do ustawy zgodnie z
brzmieniem nadanym w ustawie, a nowa nomenklatura nie rodzi skutków w
zakresie obowiązku podatkowego. W efekcie powyższego usługa najmu lokali na
cele inne niż mieszkaniowe (na cele działalności gospodarczej) zarówno w
budynkach mieszkalnych, jak i niemieszkalnych opodatkowana jest stawką 22%.

Zauważyć jednak trzeba, że działając w zaufaniu do organów Państwa i
stanowionego przez nich prawa skarżąca opierała się na brzmieniu art. 7 ust.
1 pkt 2 ustawy o VAT oraz na treści załącznika nr 2 do tej ustawy - poz. 14,
w którym wyraźnie wskazano, że sklasyfikowane według symbolu KWiU 70.20.11
usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze
mieszkalnym stanowiących majątek własny zwolnione są od podatku od towarów i
usług.

W ocenie Sądu nie może ona zatem ponosić negatywnych konsekwencji związanych
z faktem, że od 1995 r. załączniki do aktu ustawowego obowiązują w brzmieniu
ustalonym aktem prawnym o randze obwieszczenia Ministra Finansów, przy czym,
mimo ich >przetłumaczenia< na język Klasyfikacji Wyrobów i Usług, znaczenie
rozstrzygające ma nadal formalne nie obowiązująca Klasyfikacja Usług.

Nie można bowiem wymagać od przeciętnego podatnika podatku od towarów i
usług, nie zajmującego się profesjonalnie problematyką podatkową, takiej
znajomości prawa podatkowego (a w zasadzie takiej jego interpretacji), która
zakłada konieczność jednoczesnego stosowania nowej i starej normy prawnej
(Klasyfikacji Wyrobów i Usług, ale i Klasyfikacji Usług).

W odniesieniu do tej kwestii podkreślić trzeba na marginesie, że wątpliwości
te są tym bardziej zasadne, gdy uwzględnić praktykę nowelizowania aktem
ustawowym (vide ustawa z 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku od
towarów i usług oraz o podatku akcyzowym i o zmianie ustawy karnej
skarbowej - Dz.U. Nr 137, poz. 640) załączników do ustawy ustalonych w
drodze... obwieszczenia Ministra Finansów".

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14
stycznia 1999 r., sygn. akt III SA 3188/97. Wyrok ten dotyczy wprawdzie
usług w zakresie magazynowania i przechowywania towarów, jednak jest w pełni
aktualny w odniesieniu do usług wynajmu lokalu mieszkalnego. W wyroku tym
NSA stwierdził, że "...z treści art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 8 stycznia
1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wynika, że
zwalnia się od podatku od towarów i usług oraz od podatku akcyzowego
czynności i świadczenia, o których mowa w załączniku nr 1 i 2.

Przepis art. 54 ust. 3 ustawy o VAT w przypadku wprowadzenia nowych
klasyfikacji towarów i usług, o których mowa w ust. 1, zobowiązywał Ministra
Finansów w porozumieniu z Prezesem Głównego Urzędu Statystycznego do
ogłoszenia załączników do ustawy z uwzględnieniem nomenklatury wynikającej z
nowej klasyfikacji.

W oparciu o powyższą delegację Minister Finansów 31 marca 1995 r. wydał
obwieszczenie w sprawie ogłoszenia załączników do ustawy o podatku od
towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, z uwzględnieniem nomenklatury
wynikającej z Klasyfikacji Wyrobów i Usług w zakresie usług (Dz.U. Nr 44,
poz.231), w którym w załączniku nr 2, zawierającym wykaz usług, których
świadczenie jest zwolnione od podatku, umieścił usługi w zakresie
magazynowania i przechowywania towarów, z wyjątkiem usług w zakresie
przechowywania cieczy i gazów.

Skoro tak, to podatnik miał prawo przyjmować, że od 1 kwietnia 1995 r.
przedmiotowe usługi były zwolnione od podatku.

Powoływany przez organy podatkowe zapis pkt 2 obwieszczenia ewidentnie
sprzeczny z treścią załączników nie mógł być podstawą innej interpretacji,
albowiem z treści ustawy (art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2) wynika, że zwolnione są
od towarów i usług czynności i świadczenia, o których mowa w załącznikach.

Nie negując faktu, że Minister Finansów nie był upoważniony do wprowadzenia
zwolnień od podatku bądź zmiany dotychczasowych stawek podatkowych w związku
z wprowadzeniem nowej klasyfikacji, należy stwierdzić, że w załączniku nr 2
umieścił przedmiotową usługę i z tego powodu działanie podatnika należało
uznać jako zgodne z prawem".

Konsekwencje ww. wyroków NSA dla omawianej usługi wynajmu lokalu
mieszkalnego są bardzo znaczące. Zgodnie bowiem z obowiązującym załącznikiem
nr 2 do ustawy zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie
wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym
stanowiących majątek własny. Zgodnie zatem z obowiązującym załącznikiem nie
jest już istotne przeznaczenie wynajmowanego lokalu mieszkalnego (cele
mieszkaniowe lub inne niż mieszkaniowe), istotny jest natomiast charakter
wynajmowanej nieruchomości (charakter mieszkalny) oraz fakt, iż nieruchomość
stanowi majątek własny. W przypadku gdy obie wyżej wymienione przesłanki są
spełnione, usługa ta jest zwolniona od podatku.

2. Obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia
usług najmu

Obowiązek podatkowy w VAT z tytułu świadczenia w kraju usług najmu,
dzierżawy lub usług o podobnym charakterze, zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 4
rozporządzenia Ministra Finansów z 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania
niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku
akcyzowym - Dz.U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.), powstaje z chwilą otrzymania
całości lub części zapłaty, nie później niż z upływem terminu płatności.
Jeżeli więc podatnik wynajmie lokal innemu podatnikowi, obowiązek podatkowy
powstanie najpóźniej z upływem określonego w umowie terminu płatności (np.
jeżeli umowa określa termin płatności - 15. każdego miesiąca), nawet jeżeli
zapłata taka nie nastąpiłaby. Natomiast, jeżeli podatnik wcześniej otrzymał
zapłatę (np. przed terminem płatności), obowiązek podatkowy zaistnieje z
chwilą przyjęcia (otrzymania) zapłaty (całości lub części).

Fakturę należy wystawić nie później niż z chwilą powstania obowiązku
podatkowego, lecz nie wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku
podatkowego (stanowi o tym § 42 ust. 1 i 2 powołanego rozporządzenia).
Jeżeli więc w umowie określono termin płatności do 15. dnia każdego miesiąca
(np. 15 lipca), zgodnie z powyższym przepisem, fakturę można wystawić
najwcześniej 16 czerwca, a najpóźniej 15 lipca, jeżeli zapłata nie nastąpiła
do tego dnia.

Czasami natomiast się zdarza, że umowa najmu nie wskazuje terminu płatności
(brak jest jakichkolwiek postanowień umownych w tym zakresie). W takich
sytuacjach, określając moment powstania obowiązku podatkowego, należy
odpowiednio stosować właściwe w sprawie przepisy ustawy z dnia 23
kwietnia1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie więc
z art. 669 § 2 k.c., jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie
określony, czynsz powinien być płacony z góry, a mianowicie:

u gdy wynajem ma trwać nie dłużej niż jeden miesiąc - za cały czas najmu,

u gdy ma trwać dłużej niż miesiąc, albo gdy umowa zawarta została na czas
nie oznaczony - miesięcznie do dziesiątego dnia miesiąca.

Często przy zawieraniu umów najmu jako zabezpieczenie pobierana jest kaucja.

3. Kaucja przy najmie lokali

Kaucja jest sumą pieniężną, złożoną jako gwarancja dotrzymania zobowiązania
i stanowiącą odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Nie stanowi
wobec tego należności za wykonaną usługę ani też nie stanowi usługi. Nie
jest także zaliczką na poczet wykonanych usług. W związku z powyższym
czynność pobrania kaucji nie jest czynnością opodatkowaną podatkiem od
towarów i usług (nie jest wymieniona w art. 2 ustawy o VAT) i w przypadku
pobrania kaucji nie powstaje obowiązek podatkowy.

Jednak, by uniknąć nieporozumień i wątpliwości, warto w zawieranych umowach
(najmu, dzierżawy) wyraźnie wyodrębnić, iż obok wynagrodzenia umownego,
strony przewidują wniesienie kaucji, która w sytuacji prawidłowego i
terminowego wykonania umowy będzie podlegała zwrotowi.

Stanowisko takie zajęło także Ministerstwo Finansów w piśmie z 24 maja 1997
r., nr PP1-72-3-88/96/ZD, stwierdzając, iż "...Odpowiadając na pismo z 9
października 1996 r. znak (...) dotyczące podatku od towarów i usług,
Ministerstwo Finansów wyjaśnia, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i
usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. z 1993 r. Nr 11 poz. 50 ze zm.)
podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest obrót. Obrotem jest
kwota należna z tytułu sprzedaży towarów, świadczenia usług, pomniejszona o
kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego
od nabywcy.

Z art. 659 Kodeksu cywilnego wynika, że przez umowę najmu wynajmujący
zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania, a najemca zobowiązuje się
płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, że w przypadku świadczenia usługi najmu podstawą
opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest wynikający z umowy najmu
czynsz, pomniejszony o kwotę należnego podatku.

W tej sytuacji pobierana przez wynajmującego (przed zawarciem umowy najmu)
kaucja - w celu zabezpieczenia ewentualnej utraty należności od najemców za
końcowy okres umowy - nie jest obrotem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i
tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Również otrzymanie kaucji nie jest otrzymaniem całości lub części zapłaty,
powodującym powstanie obowiązku podatkowego na podstawie § 6 ust. 1 pkt 4
rozporządzenia Ministra Finansów z 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania
przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym
(Dz.U. z 1995 r. Nr 154, poz. 797 i z 1996 r. Nr 107, poz. 506 i Nr 157,
poz. 805). W sytuacji opisanej wyżej nie wystawia się również faktury,
rachunku uproszczonego (vide § 42 ww. rozporządzenia). Do przypadków
szczególnych daty powstania obowiązku podatkowego, określonych w § 6 ww.
rozporządzenia - nie stosuje się art. 6 ust. 8 ustawy z 8 stycznia 1993 r.

Zdaniem Ministerstwa Finansów w celu uniknięcia wątpliwości, czy kaucja jest
obrotem w rozumieniu ww. ustawy z 8 stycznia 1993 r., strony zawieranych
umów (najmu, dzierżawy) powinny wyraźnie wyodrębnić ją obok wynagrodzenia
umownego, jak również zastrzec, iż w sytuacji prawidłowego i terminowego
wykonania umowy kaucja będzie podlegała zwrotowi".

4. Refakturowanie kosztów, związanych z usługą najmu (dzierżawy) na rzecz
najemcy

W praktyce często się zdarza, iż poza opłatą czynszową najemca pokrywa także
inne koszty, związane z eksploatacją lokalu, np. opłata za energię, telefon,
zużycie wody, wywóz nieczystości. W takich sytuacjach często korzysta się z
refakturowania, czyli zafakturowania odsprzedaży usług.

Należy podkreślić, iż czynność polegająca na tzw. przenoszeniu kosztów
(refakturowanie) jest czynnością, w stosunku do której brak jest
jakichkolwiek uregulowań w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług i
wydanych na jej podstawie aktach wykonawczych. Refakturowanie w praktyce
polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczenia jakiejkolwiek
marży. Ceny netto, jak też stawki VAT w fakturach dokumentujących odsprzedaż
usług dla poszczególnych użytkowników są takie same jak w fakturze
usługodawcy, a podatek należny jest równy podatkowi naliczonemu - do części
podlegającej odsprzedaży. Problem refakturowania odnosi się jedynie do
sprzedaży usług, a nie do sprzedaży towarów. Przy sprzedaży towarów nie jest
istotne, czy sprzedaż następuje z doliczeniem marży, czy też nie oraz czy
sprzedaż dokumentowana jest fakturą czy refakturą. Stawka podatkowa związana
jest bowiem z towarem, a nie z podmiotem dokonującym sprzedaży.

Problem zaczyna się w sytuacji, gdy przedmiotem refaktury jest usługa
opodatkowana stawką niższą niż 22%, ponieważ większość stawek obniżonych dla
usług ma, zdaniem organów podatkowych, charakter podmiotowy. Wątpliwości
rodzą się także w sytuacji, gdy faktura dotyczy usług o różnych stawkach
podatkowych.

W oparciu o orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Sądu
Najwyższego ukształtował się pogląd, iż usługi towarzyszące (tzw. media),
np. opłata za dostawę wody, usługi telekomunikacyjne, ochrony mienia lub też
podatki (od nieruchomości czy też gruntowy) można refakturować pod warunkiem
spełnienia łącznie dwóch warunków:

1) zastrzeżenia w umowie dzierżawy (najmu) odrębnego rozliczenia ponoszonych
kosztów eksploatacyjnych,

2) faktycznego niedoliczania żadnej marży (zysku) do refakturowania usług.

Jeżeli więc postanowiono w umowie między wynajmującym a najemcą
(wydzierżawiającym a dzierżawcą), że opłaty za usługi towarzyszące będą
regulowane na podstawie faktycznego zużycia czy wskazań licznika i aktualnie
obowiązujących stawek, a wynajmujący nie doliczy żadnej marży (zysku),
dopuszczalne jest refakturowanie tych usług.

Jeżeli wynajmujący (wydzierżawiający) otrzymuje jedną fakturę na ww. usługi,
a najemców (dzierżawców) jest wielu, zgodnie z postanowieniami zawartych
umów, otrzymaną fakturę może rozliczyć według licznika lub faktycznego
zużycia, pod warunkiem jednak że nie doliczy żadnej marży.

Reasumując, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, mimo że nie
regulują kwestii refakturowania usług, nie zabraniają ich dokonywania.
Należy jednak pamiętać, iż refakturowanie jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy
zostaną spełnione omówione wyżej dwa warunki: obowiązek poniesienia kosztów
będzie wynikał z zawartej umowy, a wystawca faktury uwzględni tę samą stawkę
podatkową co w fakturze otrzymanej i bez doliczania żadnej marży (narzutu).

Jeżeli natomiast z zawartej umowy wynika, ze odpłatność za wydzierżawienie
(wynajem) wynosi określoną kwotę (np. 1000 zł) i odpłatność ta obejmuje
wartość zużytej np. wody, energii, gazu, to stawka będzie jedna - 22% od
całej należnej kwoty.

Omawiając problematykę "refakturowania" warto przytoczyć jeden z wyroków
Naczelnego Sądu Administracyjnego, odnoszący się właśnie do tej kwestii
(wyrok z 28 października 1999 r., sygn. akt III SA 1637, w którym NSA -
podzielając pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z 15 października
1998 r., sygn. akt III ZP 8/98, dopuścił możliwość dokonania
"refakturowania" kosztów).

"... Okolicznością niesporną w niniejszej sprawie jest, że przepisy ustawy o
VAT ani też przepisy wykonawcze nie regulują zagadnienia refakturowania, w
tym refakturowania usług ubezpieczeniowych.

Nie może to oznaczać, że refakturowanie usług dokonywane być nie może. Z
jednej strony bowiem żadna norma prawna nie zakazuje takiego działania, z
drugiej zaś - współautor cytowanej ustawy przyznaje, że zjawisko to
funkcjonuje w praktyce od wielu lat (por. załączoną do akt sprawy III S.A.
542/99 opinię prawną prof. dr. hab. Witolda Modzelewskiego).

Sama zaś Izba Skarbowa w Warszawie czyni w zaskarżonej decyzji wyjątek dla
refakturowania usług telekomunikacyjnych, usług w zakresie dostawy gazu oraz
energii elektrycznej itp. Pomija się przy tym, że nie tylko świadczenie
usług ubezpieczeniowych wymaga uzyskania stosownego zezwolenia. Dotyczy to
także np. świadczenia usług telekomunikacyjnych (...). Dlatego posiadanie
koncesji czy też zezwolenia na świadczenie danego rodzaju usług nie może
stanowić uzasadnienia dla refakturowania usługi, w tym usługi
ubezpieczeniowej. W tej sytuacji różnica między usługami wymienionymi przez
Izbę Skarbową a usługami ubezpieczeniowymi polega tylko na tym, że te
ostatnie są zwolnione od podatku. Podnieść trzeba, że w przedmiocie
dopuszczalności refakturowania usług ubezpieczeniowych wypowiedział się już
Sąd Najwyższy w uchwale z 15 października 1998 r. (...). Sąd Najwyższy w
wymienionej uchwale wskazał dwa warunki, od których spełnienia uzależniona
jest możliwość refakturowania usługi. Po pierwsze, to zastrzeżenie umowne
zawarte w umowie leasingu, co do odrębnego rozliczenia kosztów ubezpieczenia
samochodu przez leasigodawcę (...)

Drugi warunek refakturowania usługi ubezpieczeniowej polega na uwzględnieniu
tej samej stawki podatku od towarów i usług lub zwolnienia od podatku, jaka
była określona w fakturze wystawionej przez zakład ubezpieczeń z tytułu
usługi ubezpieczeniowej. Jak wynika z akt sprawy, omawiany warunek spółka
spełniała, gdyż dokonała refakturowania usługi w kwotach analogicznych jak w
określona w fakturze wystawianej przez zakład ubezpieczeń, a więc bez
narzutów, marż itp.

Skoro zatem spółka wypełniła oba wyszczególnione wyżej warunki do tego, aby
w świetle orzecznictwa sądowego mogła dokonać refakturowania usługi
ubezpieczeniowej, zarzuty spółki co do naruszenia prawa przez zaskarżoną
decyzję są uzasadnione. Zdaniem Sądu taki sposób postępowania był
uzasadniony przede wszystkim z punktu widzenia księgowego, gdyż w zasadzie
stanowił uzasadnienie dla poniesienia stosownego wydatku na nowy podmiot,
opłacający składki ubezpieczeniowe".

Agata

do góry

co do VAT'u to nie jestem pewna, faktem jest jednak, że w załączniku nr 2
podatku od towarów i usług wykazane jest, że zwolnieniu od podatku od tow. i
usług jest tylko najem ale wyłącznie na cele mieszkaniowe.
Agata

do góry

Użytkownik "Agata" <s...@g...pl> napisał w wiadomości
news:b38gph$n3l$1@nemesis.news.tpi.pl...
> co do VAT'u to nie jestem pewna, faktem jest jednak, że w załączniku nr 2
> podatku od towarów i usług wykazane jest, że zwolnieniu od podatku od tow.
i
> usług jest tylko najem ale wyłącznie na cele mieszkaniowe.
> Agata

Agata, dziękuję za bardzo obszerne wyjaśnienia. Ale czy nie uda się tego
ugryźć Art.14 ust.1, pkt 1) oraz ust.6.:
--------
Art.14. 1. Zwalnia się od podatku podatników:
1) u których wartosc sprzedaży (...) nie przekroczyła w poprzednim roku
podatkowym kwoty (...) 10 000 euro.
(...)
6. Podatnik rozpoczynający wykonywanie czynności (...) w ciągu roku
podatkowego jest zwolniony od podatku, jezeli przewidywana przez podatnika
wartość sprzedaży (...) nie przekroczy (...) kwoty okreslonej w ust.1. pkt
1) (...).
--------

Jak czytam domyślnym stanem jest stan ZWOLNIENIA, chyba, że wyjdzie, że
zwolnienia nie może być, albo podatnik ZREZYGNUJE ze zwolnienia (lub np.
przychód przekroczy 10 tys. euro).

A czy podatnik zwolniony z VAT musi się rejestrować? - nie. Zgodnie z Art.9
pkt.3. jedynie MOŻE to zrobić.

Czy więc - proszę o potwierdzenie lub zaprzeczenie - nieskładanie żadnych
oświadczeń czy deklaracji w sprawie VAT powoduje, że podatnik: 1. nie jest
VATowcem,
2. nie dolicza VAT-u do należnej mu kwoty
3. równocześnie nie odlicza VATu naliczonego przy zakupach,
4. nie składa deklaracji miesięcznych VAT-7 (patrz dod. Art.10.pkt.3)?

Cały czas mówimy o umowie najmu, z której przychód będzie wynosił rocznie
ok. 3 tys. euro.

Pozdrawiam,
BaLab

do góry

Użytkownik "Agata" <s...@g...pl> napisał w wiadomości
news:b38faq$gol$1@nemesis.news.tpi.pl...
>
> > Sytuacja jest nastepująca:
> > Osoba fizyczna, niepracująca, ale właścicielka mieszkania będzie
> wynajmować
> > je innej osobie fizycznej, na potrzeby działalności gospodarczej. Jakich
> > formalności musi właścicielka mieszkania dokonać, aby:
> > a) być opodatkowana ryczałtowo (tzn. płacić 7,5% kwoty najmu)
> > b) nie podlegać VAT.
> >
> > Pewnie trzeba złożyć jakieś PIT-y NIP-y lub VAT-y. Ale jakie?
> >
> > Dziękuję za pomoc,
> > BaLab
> >
>
> Przepis art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych
> określa najem jako odrębne źródło przychodów. Podatnicy uzyskujący dochody
> wyłącznie z najmu nie mają obowiązku prowadzenia podatkowej księgi
> przychodów i rozchodów. Są jedynie zobowiązani do wpłacania w ciągu roku
> podatkowego, bez wezwania, zaliczek na podatek dochodowy od uzyskiwanych
> dochodów - począwszy od miesiąca, w którym dochody te przekroczą kwotę
> powodującą obowiązek zapłaty podatku.
>
>
> Jednocześnie w terminach zapłaty zaliczek wynajmujący powinien składać do
> urzędu skarbowego deklarację PIT-5, a po upływie roku zeznanie o
> wysokości
> osiągniętego dochodu.

Czy aby napewno? Czy jeśli jestes na ryczałcie (tylko i wyłącznie) to
również wypełniasz PIT-5?

Pozdrawiam,
BaLab

do góry