Definicja złomu w podatku VAT

Przeczytaj także: Podatek VAT: odwrotne obciążenie do sprzedaży samochodu?

Następnie od dnia 1 lipca 2011 r. podobne reguły przewidziane zostały odnośnie odpadów. Mimo tego, że wspomniane zmiany obowiązują od niemalże dwóch lat, w dalszym ciągu wspomniane regulacje budzą wątpliwości interpretacyjne odnośnie pojęcia „złomu” oraz „odpadów”, w stosunku do których podatek powinien zostać rozliczony przez nabywcę. Największe kontrowersje dotyczą narzędzi oraz rzeczy (np. samochody), które nie nadają się do dalszego użytku, a mogłyby być jeszcze po przeprowadzeniu stosownej naprawy w dalszym ciągu użytkowane.

Pojęcie złomu w świetle przepisów obowiązujących od 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r.
Analizując pojęcie „złomu”, którym posługiwał się ustawodawca na potrzeby art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r., należy zwrócić uwagę, iż ustawodawca krajowy nie zdefiniował powyższego pojęcia w ustawie o VAT, ani w przepisach wykonawczych wydanych do ustawy o VAT. W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, że z dniem 1 maja 2004 r. częścią polskiego porządku prawnego stało się również prawo Unii Europejskiej. Natomiast zgodnie z art. 249 Traktatu Ustanawiającego Wspólnoty Europejskie „Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków”.

Z powyższej regulacji, popartej również orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok w sprawie 103/88 Fratelli Constanzo v. Commune di Milano), wywodzi się zasadę nadrzędności prawa unijnego nad krajowym, jak również możliwość bezpośredniego stosowania prawa unijnego w przypadku jego sprzeczności z prawem krajowym. Zauważyć należy, iż prawo unijne ma pierwszeństwo w przypadku sprzeczności z prawem krajowym, natomiast prawo do bezpośredniego stosowania przepisów wspólnotowych jest ucieleśnieniem prymatu prawa wspólnotowego nad prawem krajowym. Bowiem brak możliwości bezpośredniego stosowania przepisów krajowych powodowałby, że przepisy wspólnotowe byłyby w wielu przypadkach nieskuteczne.

W tym miejscu warto zauważyć, że art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT stanowi implementację art. 199 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, str. 1, zwanej dalej: Dyrektywa 112). W myśl przedmiotowej regulacji państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik - odbiorca m.in. z tytułu dostawy zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług, wymienionych w załączniku nr 6 do Dyrektywy 112. Tym samym w załączniku nr 6 do Dyrektywy 112 wskazano, w jakich sytuacjach ustawodawca krajowy może zobowiązać do rozliczenia podatku VAT przez nabywcę. Z załącznika nr 6 wynika, iż tzw. samonaliczenie podatku VAT (z ang. Reverse charge) może mieć miejsce, o ile dane państwo członkowskie tak postanowi do:

• dostawy odpadów żelaznych i nieżelaznych, złomu oraz zużytych materiałów, w tym półproduktów będących wynikiem przetwarzania, wytwarzania lub stapiania metali żelaznych i nieżelaznych oraz ich stopów,
• dostawy półproduktów żelaznych i nieżelaznych oraz niektórych powiązanych usług przetwarzania,
• dostawy pozostałości i innych materiałów przetwarzalnych składających się z metali żelaznych i nieżelaznych, ich stopów, żużlu, popiołu, zgorzeliny i pozostałości przemysłowych zawierających metale lub ich stopy, a także świadczenie usług polegających na selekcji, cięciu, rozdrabnianiu i prasowaniu tych produktów,
• dostawy oraz określonych usług polegających na przetwarzaniu, związanych z odpadami żelaznymi i nieżelaznymi, jak również ze ścinkami, złomem, odpadami oraz materiałami zużytymi i przetwarzalnymi składającymi się ze stłuczki, szkła, papieru, tektury i kartonu, szmat, kości, skóry, sztucznej skóry, pergaminu, skór surowych, ścięgien, szpagatu, wyrobów powroźniczych, lin, kabli, gumy i plastiku,
• dostawy materiałów, o których mowa w niniejszym załączniku po przetworzeniu w formie czyszczenia, polerowania, selekcji, cięcia, rozdrabniania, prasowania lub wlewania do wlewek,
• dostawy złomu i odpadów po obróbce materiałów podstawowych.