W 2013 r. korekta kosztów przy amortyzacji jednorazowej?

Przeczytaj także: Zmiany w 2013 r.: Środek trwały z kredytu a korekta kosztów

Przepisy regulujące amortyzację jednorazową znalazły się w art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej (z pewnymi wyjątkami) oraz mali podatnicy (tymi są podatnicy, których przychody ze sprzedaży wraz z należnym podatkiem VAT w 2012 r. nie przekroczyły kwoty 4 922 000 zł), mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. W przeliczeniu na złote w roku 2013 limit ten wynosi 205 000 zł.

Podatnicy z reguły decydują się na jak najszybsze dokonanie takiego odpisu, czyli w miesiącu wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych. Dzięki takiemu postępowaniu znacznie rosną koszty uzyskania przychodu uwzględniane w rachunku podatkowym.

Do tej pory przy korzystaniu z amortyzacji jednorazowej podatnicy musieli dbać jedynie o to, aby stosować ją do odpowiednich składników majątku (jako że nie wszystkie w ten sposób można amortyzować), nie przekroczyć limitu tej amortyzacji oraz limitu pomocy de minimis (jako że amortyzacja jednorazowa stanowi tę pomoc).

Od tego roku muszą zwracać uwagę na jeszcze jedną bardzo istotną kwestię, tj. uregulowanie zapłaty za ten środek trwały. A wszystko przez nowo dodany art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Otóż nowe przepisy mówią, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.
Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów wskazanych wyżej dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Stosownego zmniejszenia należy dokonać w miesiącu, w którym upływają wskazane wyżej terminy.

Powyższe stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.
Ponowne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwot uprzednio z nich wyłączonych może nastąpić dopiero w miesiącu, w którym zobowiązanie zostanie uregulowane.

Jak powyższe wpływa na amortyzację jednorazową? Przedstawmy to na przykładzie.

Załóżmy że przedsiębiorca na początku stycznia dokonał zakupu środka trwałego, który w tym samym miesiącu został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz do którego w tym miesiącu podatnik zastosował amortyzację jednorazową. Co za tym idzie odpis amortyzacyjny w miesiącu styczniu z tego tytułu stał się kosztem uzyskania przychodu. Termin płatności za ten środek trwały został ustalony na 25 stycznia. Przedsiębiorca nie dokonał jednak zapłaty w terminie, ta nastąpi prawdopodobnie dopiero w połowie roku. W związku z tym, ponieważ zapłaty nie dokonano w okresie 30 dni od terminu płatności, w lutym podatnik ma obowiązek wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów wartość całego odpisu amortyzacyjnego od tego środka trwałego. Ten stanie się ponownie kosztem dopiero w miesiącu zapłaty zobowiązania.