Ulga rehabilitacyjna: ograniczone odliczenie

Przeczytaj także: Podatek liniowy: nawet zawieszona firma wyłącza preferencyjne opodatkowanie

Art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof) wskazuje, że podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym (dla dochodów opodatkowanych wg skali podatkowej) obniża się m.in. o wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są takie osoby.

Ustawodawca jako osobę niepełnosprawną rozumie osobę, która posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo też orzeczenie o niepełnosprawności wydane na podstawie odrębnych przepisów gdy nie ukończyła ona 16 roku życia (art. 26 ust. 7a updof).

Przez osoby niepełnosprawne pozostające na utrzymaniu podatnika należy natomiast rozumieć pozostających na jego utrzymaniu współmałżonka, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbów, rodziców, rodziców współmałżonka, rodzeństwo, ojczyma, macochę, zięciów i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e updof).

W ramach przytoczonej wyżej ulgi rehabilitacyjnej odliczyć można m.in. wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.
W odpowiedzi z dnia 23 marca 2012 r. na interpelację poselską nr 2105 Ministerstwo Finansów wskazało, jak powyższy limit należy stosować. Otóż resort podkreślił, że podany limit to maksymalna kwota, którą można odliczyć z tytułu wykorzystywania takiego pojazdu w określonych wyżej celach. Odliczenie w pełnej kwocie jest jednak możliwe jedynie wówczas, gdy poniesione przez podatnika faktyczne wydatki są co najmniej równe lub wyższe aniżeli ustawowy limit. Jeżeli jednak faktyczne wydatki były niższe (np. 200 zł), odliczeniu podlega jedynie ich wartość.

Niestety resort nie sprecyzował w odpowiedzi na interpelację, co należy rozumieć pod powyższymi wydatkami (czyli czy chodzi tutaj jedynie o zakup paliwa służącego do napędu takiego samochodu, czy też odliczyć można także wydatki na naprawy i remonty, wymiany płynów i olei eksploatacyjnych jak również ubezpieczenie takiego samochodu). Odniósł się on jedynie do tego, jakie dokumenty należy posiadać, aby z odliczenia skorzystać (a wymienione w ustawie). Otóż obowiązkowy jest dokument potwierdzający posiadanie stosownego orzeczenie o niepełnosprawności oraz tytułu własności (współwłasności) samochodu osobowego wykorzystywanego na dojazdy osoby niepełnosprawnej na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Mieć trzeba również dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest bowiem obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, np. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych (nie musi jednak posiadać dokumentów stwierdzających faktyczną wysokość poniesionych wydatków).