Wartość początkowa środka trwałego

Przeczytaj także: Samochód osobowy: limit 20 000 euro a amortyzacja

W przypadku składników majątku wytworzonych we własnym zakresie za ich wartość początkową przyjmuje się koszt ich wytworzenia (art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o pdof). Za koszt ten uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środka trwałego:
• rzeczowych składników majątku,
• wykorzystanych usług obcych,
• kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi,
• innych kosztów dających się zaliczyć do wartości wytworzonego środa trwałego.

Jeżeli jednak podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, to wartość początkową środka trwałego ustala się w wysokości określonej przez biegłego powołanego przez podatnika. Biegły powinien ustalić wartość początkową środka trwałego z uwzględnieniem cen rynkowych (art. 22g ust. 9 ustawy o pdof).

Przy czym niemożność ustalenia kosztu wytworzenia powinna być spowodowana szczególną sytuacją. Do takich zalicza się przypadek, o którym mowa w pytaniu, tj. budowy budynku z przeznaczeniem do celów prywatnych. W takiej sytuacji podatnik nie musi gromadzić dokumentów związanych z jego wzniesieniem (dotyczących zakupu materiałów i usług). Dlatego, jeżeli później postanowi go wprowadzić do firmy, brak możliwości ustalenia kosztu wytworzenia (z uwagi na brak stosownych dokumentów) należy uznać za usprawiedliwiony. Wówczas wartość początkową budynku można ustalić, korzystając z usług biegłego.

Posiadam składnik majątku, który otrzymałem w darowiźnie. Czy fakt, że nie poniosłem wydatku na jego nabycie oznacza, że nie mogę uznać go za środek trwały w prowadzonej działalności?

Warunkiem uznania składnika majątku za środek trwały jest m.in. jego nabycie i posiadanie tytułu jego własności. Mówiąc o nabyciu ustawodawca nie stawia warunku, że musi to być odpłatna forma nabycia. Dopuszcza zatem, aby do nabycia składnika majątku doszło nieodpłatnie. Nieodpłatną formą nabycia jest otrzymanie w drodze darowizny. Wówczas również obdarowany nabywa tytuł własności otrzymanego składnika majątku. Jeżeli więc spełnia on pozostałe kryteria wskazane w odpowiedzi na pierwsze pytanie, to można go uznać za środek trwały.

Zasady ustalania wartości początkowej środka trwałego otrzymanego w darowiźnie reguluje art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o pdof. W jego myśl w razie nabycia środka trwałego w drodze darowizny za jego wartość początkową uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości. Wtedy za wartość początkową należy przyjąć wartość z umowy.

Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tak ustalonej wartości początkowej stanowią koszt uzyskania przychodów. Prawo zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych nabytych m.in. w drodze darowizny wynika z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o pdof.

Podstawa prawna
Ustawa z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 ze zm.)


Wydawnictwo Podatkowe GOFIN – wydawca czasopism, Gazety Podatkowej i serwisów internetowych dostarczających specjalistycznej wiedzy z zakresu podatków, rachunkowości, ubezpieczeń i prawa pracy.