Koszty pracownicze a podatkowe

Przeczytaj także: Ryczałt na jazdy lokalne dla pracownika w koszty firmy

Należy zauważyć, że koszt ponoszony przez Spółkę w związku z uczestnictwem jej współpracowników w Programie nie jest związany z konkretnym źródłem przychodu, lecz z działalnością Spółki w ogólności. Ponoszeniu kosztów Programu Spółka zawdzięcza przychody z zaangażowania środków, to jest w tym przypadku współpracowników objętych Programem, polegające na możliwości takiego zorganizowania firmy przy pomocy kompetentnych współpracowników, aby maksymalizować przychody ze sprzedaży oraz ograniczyć jej koszty w rozumieniu przepisów UPDOP. Biorąc pod uwagę oczekiwane przez Spółkę korzyści z udziału i współfinansowania Programu Spółka szacuje, że w sposób znaczny przekroczą one koszty, jakimi Spółka jest obciążana. W świetle powyższego, w ocenie Spółki istnieje wyraźny związek pomiędzy wydatkami ponoszonymi przez Spółkę w związku z współfinansowaniem Programu a rzeczywistymi lub zakładanymi przychodami Spółki (również podatkowymi), a przynajmniej z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródeł takich przychodów. W rezultacie, Spółka jest zdania, że ponoszone przez nią wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe (…)”.

Podstawa prawna:

• art. 15 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

CZY KOSZTY PODRÓŻY SŁUŻBOWEJ SPÓŁKA MOŻE ZALICZYĆ DO KOSZTÓW UZYSKANIA PRZYCHODU, JEŻELI PRACOWNIK ROZLICZYŁ DELEGACJĘ DWA MIESIĄCE PO POWROCIE Z WYJAZDU SŁUŻBOWEGO?

Koszty delegacji stanowią koszt, pomimo iż rozliczenie nastąpiło dwa miesiące po powrocie z wyjazdu służbowego.
Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku. Obowiązek wypłaty przez pracodawcę należności przysługujących pracownikowi wykonującemu na jego polecenie zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową wynika z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Zgodnie z § 3 tego artykułu, warunki wypłacania tych należności pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.

W odniesieniu do wydatków związanych z wyjazdami służbowymi pracowników wskazać należy, iż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 tej ustawy, nie zawarto zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, niezależnie od tego, czy wypłacane pracownikom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, zgodnie z przepisami prawa pracy – dietą lub inną należnością, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli spełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 ww. ustawy.