Podatki i opłaty lokalne: zmiany w ustawie

Przeczytaj także: 1 stycznia 2009 r. wzrosną podatki i opłaty lokalne

Dnia 1 stycznia 2003 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 200, poz. 1683), którą wprowadzono preferencyjną stawkę podatkową dla budynków zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług medycznych.

Znowelizowane przepisy – wbrew intencji ustawodawcy, aby preferencyjną stawką zostały objęte budynki zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, a nie tylko części tych budynków związane z bezpośrednim udzielaniem samych świadczeń – zostały odmiennie zinterpretowane w praktyce orzeczniczej organów podatkowych i sądów administracyjnych. Utrwaliła się bowiem praktyka, aby ustalaną w drodze uchwały Rady Gminy preferencyjną wysokość podatku od nieruchomości stosować wyłącznie do tych części budynków zajmowanych przez podmioty prowadzące działalność w zakresie świadczeń zdrowotnych, które są bezpośrednio przeznaczone i związane z ich udzielaniem (np. sala zabiegowa, gabinet lekarski, ale nie stołówka w sanatorium czy recepcja w szpitalu).

Wobec powyższej praktyki, dnia 1 stycznia 2011 roku weszła w życie nowelizacja ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 225, poz. 1461, dalej „nowelizacja”), której celem jest umożliwienie stosowania preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, a także zapewnienie zgodności przepisów i intencji ustawodawcy z praktyką stosowania prawa przez ograny podatkowe.

Na podstawie nowelizacji nowe brzmienie otrzymał art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy, zgodnie z którym „Rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie od budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń – 4,27 zł od 1 m² powierzchni użytkowej”.

Nowelizacja, powinna zapewnić spójność intencji ustawodawcy z praktyką stosowania prawa przez organy podatkowe. Należy bowiem wskazać, że na skutek doprecyzowania treści ww. przepisu, niemożliwe będzie wydanie przez organ podatkowy decyzji o objęciu pełną stawką podatkową pomieszczeń bazy noclegowej pacjentów, stołówek, szatni, recepcji, kuchni czy kotłowni, znajdujących się w budynkach zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.

Podsumowując należy stwierdzić, że nowelizacja umożliwi w praktyce pełne stosowanie preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, w odniesieniu do zajętych przez nie pomieszczeń, w tym administracyjnych oraz socjalnych. Jest to istotne ze względów społecznych, możemy bowiem żywić nadzieję, że uzyskane w ten sposób oszczędności zostaną przekazane na poprawę i usprawnienie oferowanych pacjentom i kuracjuszom świadczeń zdrowotnych.