WDT: stawka VAT 0% gdy odpowiednie dokumenty

Przeczytaj także: WDT: błędna stawka VAT a korekta faktury

Szczegóły w tym zakresie zostały zawarte w art. 42 ustawy o VAT. Paragraf 3 tego przepisu mówi, że dowodami potwierdzającymi WDT są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (z pewnymi wyjątkami dotyczącymi sytuacji, gdy dostawa towaru odbywa się transportem nabywcy bądź sprzedawcy oraz dostawy nowych środków transportu):
1) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2) kopia faktury,
3) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

Jeżeli dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami tymi mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności (art. 42 ust. 11 ustawy o VAT):
1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2) dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4) dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Organy podatkowe uważają, że aby podatnik mógł zastosować do WDT stawkę podatku VAT w wysokości 0%, musi posiadać wszystkie dowody wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Innego zdania są sądy administracyjne. Te bowiem wskazują, że istotna jest treść posiadanych przez podatników dokumentów a nie ich ilość.

Warto wskazać tutaj np. na wyrok WSA w Gdańsku z dnia 25.06.2010 r. (sygn. akt I SA/Gd 310/10), w uzasadnieniu do którego czytamy: „(…) Dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy VAT mają łącznie potwierdzić określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają zawierać jednoznaczną informację, której wymaga wskazany przepis. Ponieważ dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego, a niekiedy nawet jeden – np. faktura zawierająca specyfikację towarów i będąca jednocześnie dokumentem potwierdzającym przywóz(…)”

W przytoczonym wyroku WSA odniósł się także do art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Otóż jego zdaniem, jeżeli dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy nie dostarczają odpowiedzi na pytanie, czy towar faktycznie został przetransportowany na terytorium innego kraju UE, dopuszczalne jest posiłkowanie się jakimikolwiek innymi dokumentami, które wskazują, że dostawa taka miała faktycznie miejsce. Dokumenty takie mają jednak jedynie uprawdopodobnić, że miał miejsce wywóz towaru z Polski. Nie muszą natomiast stanowić dowodu, że towar faktycznie dotarł na terytorium innego państwa członkowskiego. Taką funkcję przypisano bowiem dokumentom określonym w art. 42 ust. 3, a skoro one tej roli nie spełniły, to posiłkowanie się dokumentami uzupełniającymi, wymienionymi w ust. 11, może dotyczyć już tylko samego faktu, że transakcja miała w ogóle miejsce.