Środki trwałe jako towary handlowe a koszty podatkowe

Przeczytaj także: Przekwalifikowanie towaru handlowego na środek trwały w PKPiR

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

We wniosku wskazano, iż spółka komandytowa (prowadząca pełną księgowość) świadcząca usługi medyczne i zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT, dokonała w styczniu 2008 r. zakupu dwóch urządzeń medycznych, za które płatność miała nastąpić w 60 ratach. Transakcje te zostały udokumentowane fakturami VAT i opodatkowane stawką 7%. Urządzenia spółka zaliczyła do środków trwałych i rozpoczęła ich amortyzację. W październiku 2008 r. spółka postanowiła odsprzedać urządzenia innemu podmiotowi, aby w przyszłości zrealizować transakcję leasingu zwrotnego, w związku z czym nastąpiło przekwalifikowanie urządzeń na towary handlowe. Sprzedaż tę spółka potraktowała jako opodatkowaną VAT i naliczyła podatek należny stosując stawkę 7%. Następnie podmiot, któremu sprzedano urządzenia, zawarł ze spółką umowę leasingu opodatkowując transakcję stawką VAT 7%. Zadano pytania, czy w związku ze sprzedażą urządzeń (i zmianą ich przeznaczenia na towar handlowy) spółka powinna dokonać korekty amortyzacji i czy w momencie ich sprzedaży kosztem uzyskania przychodów będzie koszt zakupu? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(…) O klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych lub towarów handlowych decyduje sam podatnik. Decyzja ta nie może mieć jednak charakteru dobrowolnego. Decydujące znaczenie dla klasyfikacji danego składnika majątku ma jego przeznaczenie. Klasyfikowanie składnika zależy wyłącznie od zamierzonego przez podatnika sposobu wykorzystania tego składnika. Spółka, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, uwzględniła przedmiotowe urządzenia w ewidencji środków trwałych i rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość, obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie występuje definicja pojęcia „towarów handlowych”. Natomiast definicja ta zawiera się w pojęciu „rzeczowe aktywa obrotowe” występującym w art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), które definiowane są jako materiały nabyte w celu zużycia na własne potrzeby, wytworzone lub przetworzone przez jednostkę produkty gotowe (wyroby i usługi) zdatne do sprzedaży lub w toku produkcji, półprodukty oraz towary nabyte w celu odprzedaży w stanie nieprzetworzonym.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 18 ilekroć w ustawie jest mowa o aktywach obrotowych - rozumie się przez to tę część aktywów jednostki, które w przypadku:

1. aktywów rzeczowych, o których mowa w pkt 19 - są przeznaczone do zbycia lub zużycia w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego lub w ciągu normalnego cyklu operacyjnego właściwego dla danej działalności, jeżeli trwa on dłużej niż 12 miesięcy.