Niezamortyzowane inwestycje w obcych środkach trwałych

Przeczytaj także: Niezamortyzowana inwestycja w obcym środku trwałym

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

We wniosku wskazano, iż dla celów prowadzonej działalności gospodarczej spółka wynajmowała dwie hale, w których w latach 2004, 2005 i 2008 poczyniła niezbędne nakłady inwestycyjne potraktowane jako inwestycje w obcych środkach trwałych. Rozwój firmy spowodował, iż wybudowała ona własną nową halę, do której przeniesiono działalność gospodarczą (miało to miejsce w lutym i marcu 2009 r.). Wypowiedziano dotychczasowe umowy najmu, a część nakładów poniesionych na wynajmowane hale zdemontowano i sprzedano, część przeniesiono do nowej hali, a tą część, której nie można było zdemontować, pozostawiono w opuszczonych halach nie pobierając za nie wynagrodzenia. Powstała wątpliwość, czy wartość niezamortyzowanych nakładów pozostawionych w opuszczonych halach spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(…) Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
* maszyny, urządzenia i środki transportu,
* inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Na podstawie art. 16a ust. 2 ww. ustawy do środków trwałych zaliczane są także m.in. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy (art. 15 ust. 6 wskazanej ustawy).

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, ale stanowią je np. wszelkie nakłady poniesione w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej budynku (lokalu), którego podatnik nie jest właścicielem, lecz najemcą lub dzierżawcą. Ustawodawca dając podatnikowi prawo samodzielnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, jednocześnie zastrzegł, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy).