Klasyfikacje statystyczne a miejsce świadczenia usług

Przeczytaj także: Korekty WNT i importu usług: TSUE przeciw polskiej ustawie o VAT

Od 1 grudnia 2008 r. w związku z dodaniem do art. 8 ustawy o VAT ust. 4 - przy określaniu miejsca świadczenia usług (o których mowa w art. 27 i 28) należy identyfikować te usługi za pomocą klasyfikacji statystycznych - o ile oczywiście dla tego typu usług przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Wprowadzenie tej regulacji wywołuje istotne vatowskie skutki.

Przede wszystkim usuwa wiele niespójności ustawy o VAT z przepisami unijnymi w zakresie klasyfikowania usług. Do chwili wprowadzenia tej regulacji fiskus wymagał bowiem, aby przy ustalaniu miejsca świadczenia usług klasyfikować je za pomocą klasyfikacji statystycznej PKWiU, niezależnie od tego, czy do wymienionych w art. 27 i 28 usług symbole te były podawane, czy też nie. Prowadziło to w konsekwencji do ustalania miejsca świadczenia usług niezgodnego zarówno z dyrektywą, jak i orzecznictwem ETS. W rezultacie mogło prowadzić to albo do podwójnego opodatkowania tej samej usługi, albo braku jej opodatkowania w ogóle przez obu uczestników transakcji. Taka sytuacja miała miejsce przykładowo w przypadku usług reklamowych. Oczywiście zmiana ta wywołuje także i inne ważne skutki w VAT.

Zgodnie bowiem z ogólną zasadą, wyrażoną w art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, przed wprowadzoną zmianą określenie miejsca świadczenia usługi reklamowej odbywało się w oparciu o właściwą kwalifikację tych usług według PKWiU. W rezultacie fiskus uznawał, że usługi reklamy sklasyfikowane są w PKWiU 74.4 - "usługi reklamowe". Inaczej natomiast usługi reklamy definiuje ETS. Według niego usługi reklamy to wszelkiego rodzaju czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, prowadzonej w celu reklamy produktu lub usługi. Zdaniem ETS wszelkie czynności, które są wykonywane w celu informowania o danym produkcie lub usłudze i ich jakości, jeżeli mają służyć zwiększeniu sprzedaży - należy uznać za usługi reklamowe. Są nimi nawet wówczas, gdy poszczególne rodzaje tych czynności nie wskazują na taki charakter.

Jak więc można zauważyć, podstawowym kryterium oceny, czy dana usługa ma charakter reklamy jest fakt, że ma ona przynieść usługodawcy (dostawcy) korzyści w postaci zwiększenia poziomu sprzedaży, rozpowszechniania informacji o danej usłudze lub produkcie. Po wprowadzeniu do art. 8 ust. 4 nie ma już wątpliwości, że jeżeli określone w tym przepisie regulacje art. 27 i 28 uptu nie powołują dla celów określenia miejsca świadczenia usługi symboli PKWiU - usługi te powinno się traktować szeroko, a nie zawężać jedynie do konkretnych klasyfikacji statystycznych.


Poradnik „VAT w praktyce” to serwis informacyjny, w którym zawsze znajdziesz aktualne informacje, porady.