Kiedy skarga do WSA na interpretacje podatkowe?

Przeczytaj także: Skargi do WSA na interpretacje podatkowe

Z dniem 01 lipca 2007 r. zmieniły się zasady wydawania indywidualnych interpretacji podatkowych. Obowiązki w tym zakresie przejął minister finansów, który następnie scedował je na cztery izby skarbowe (bydgoską, warszawską, katowicką i poznańską). Izby te wydają interpretacje w imieniu ministra finansów.

Podobnie jak wcześniej, tak i teraz podatnicy nie zawsze zgadzają się ze stanowiskiem organu wyrażonym w takiej interpretacji. Niestety nie mogą wnosić na nie zażalenia, tak jak to miało miejsce przy starych zasadach (podatnik, który nie zgadzał się z interpretacją wydaną np. przez urząd skarbowy, składał na nie zażalenie do izby skarbowej, która wydawała w tej sprawie decyzję). Nie oznacza to jednak, że obecnie podatnicy nie mogą się bronić w sytuacji, gdy ze stanowiskiem izby zawartym w interpretacji się nie zgadzają. Przepisy w tym zakresie zostały określone nie w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60), gdzie znajdują się te, które dotyczą wydawania wiążących interpretacji podatkowych, a w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270; dalej: u.p.p.s.a.).

Zgodnie z przepisami tej ustawy, w pierwszej kolejności podatnik powinien wezwać ministra (czyli organ wydający interpretację) do usunięcia naruszenia prawa w terminie czternastu dni od dnia, w którym dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu (art. 52 § 3 u.p.p.s.a.), czyli na ogół w terminie czternastu dni od daty jej doręczenia. Wezwanie takie jest odpowiednikiem środka odwoławczego i ma zastosowanie w sytuacjach, w których nie istnieje organ odwoławczy mogący w granicach swoich kompetencji orzekać w sprawie zgodności z prawem zaskarżanego rozstrzygnięcia. Sytuacja taka ma miejsce w przypadku interpretacji wydawanych przez ministra finansów (art. 13 Ordynacji podatkowej wskazuje, że minister ten jest organem właściwym w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego).

Powyższe oznacza konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy przez ministra finansów, a dokładniej przez jedną z czterech izb skarbowych.

Dopiero po wezwaniu ministra do usunięcia naruszenia prawa, podatnik – gdy nadal nie jest zadowolony z interpretacji – może złożyć skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Skargę taką wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia podatnikowi odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Jeżeli organ takiej odpowiedzi nie udzielił, skargę wnosi się w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 53 § 2 u.p.p.s.a.). Skargę wnosi się oczywiście za pośrednictwem organu, którego działanie jest jej przedmiotem (art. 54 § 1 u.p.p.s.a.), czyli za pośrednictwem danej izby skarbowej. Organ ten przekazuje skargę sądowi w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia.

Należy zwrócić szczególną uwagę na zachowanie powyższego trybu postępowania (czyli najpierw należy wystosować wezwanie do usunięcia naruszenia prawa do organu wydającego interpretację, a dopiero po nim skargę do sądu). Jeżeli bowiem podatnik złoży skargę do sądu administracyjnego z pominięciem ww. wezwania, sąd ją odrzuci. Postępowanie takie potwierdził WSA w Warszawie w postanowieniu z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 448/08), w którym to sąd wskazał, że wezwanie takie jest warunkiem wniesienia skargi do WSA. W przypadku jego niespełnienia skarga jest niedopuszczalna.

Także wniesienie skargi po upływie terminu do jej wniesienia spowoduje odrzucenie skargi. Warto w tym miejscu także wspomnieć, że każda interpretacja podatkowa powinna zawierać pouczenie o możliwości wniesienia skargi do sądu administracyjnego po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa.