Samochód prywatny w firmie: OC i AC a koszty podatkowe

Przeczytaj także: Rozliczanie polis OC w kosztach podatkowych

Art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, iż za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się „poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.”

Jak zatem wynika z powyższego – do kosztów uzyskania przychodów w zakresie używania w prowadzonej działalności gospodarczej prywatnego samochodu osobowego (a więc nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych) można zaliczyć wszelkie wydatki związane z używaniem tego samochodu na potrzeby działalności gospodarczej. Ponieważ w cytowanym przepisie nie zostały wskazane inne wyłączenia, uznać należy, iż podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu używania tego pojazdu w prowadzonej działalności gospodarczej także wydatki związane z ubezpieczeniami OC i AC. Wskazać jednak należy, iż wysokość tych wydatków nie może przekroczyć limitu określonego w tzw. kilometrówce, a więc iloczynu ilości przejechanych w danym miesiącu kilometrów oraz stawki za 1 km. Przypomnijmy, iż obecnie stawki za 1 km wynoszą:

• dla samochodów osobowych o pojemności silnika do 900 cm³: 0,4894 zł
• dla samochodów osobowych o pojemności silnika powyżej 900 cm³: 0,7846 zł

Tak obliczony limit dotyczy oczywiście wszelkich wydatków poniesionych w związku z normalną eksploatacją prywatnego samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej. Obejmuje zatem m.in. koszty paliwa, drobnych remontów, zakupu części zamiennych, olei i płynów, ubezpieczeń, przeglądów technicznych i inne.

Przedsiębiorca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jedynie wydatki, które zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu do wysokości limitu określonego poprzez kilometrówkę, a nie limit określony w kilometrówce (jeżeli więc wydatki będą niższe od wyliczonego limitu w kilometrówce – za koszty uzyskania przychodu będzie można uznać jedynie faktycznie poniesione wydatki, jeżeli natomiast będą one wyższe od limitu wyliczonego za pomocą kilometrówki – za koszty będzie można uznać jedynie faktycznie poniesione wydatki do wysokości limitu określonego w kilometrówce). Poniesione wydatki powinny być oczywiście odpowiednio udokumentowane. Obowiązek ten spoczywa na podatniku (posiadanie faktur i innych dowodów potwierdzających faktyczne poniesienie wydatku).

Dodatkowe ograniczenie w zakresie ubezpieczenia samochodu

Art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza jeszcze jedno ograniczenie co do określenia wysokości wydatków dotyczących samochodów osobowych, które mogą zostać uznane za koszty podatkowe. Otóż wskazuje on, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów „składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 EURO, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.” Jeżeli więc wartość samochodu osobowego jest wyższa niż 20 000 Euro, to za koszty uzyskania przychodów można uznać jedynie wydatek poniesiony na jego ubezpieczenie w części ustalonej wartości tego samochodu do kwoty 20 000 Euro.

Do pobrania