Amortyzacja a inwestycje w obcym środku trwałym

Przeczytaj także: Amortyzacja nabytego ulepszonego środka trwałego

Inwestycje w obcych środkach trwałych podlegają amortyzacji według indywidualnie ustalonych przez Pana Krzysztofa stawek amortyzacyjnych (art. 22j ust. 4 updof). Przy ustalaniu tych stawek powinien on jedynie pamiętać, że okres amortyzacji dla tych inwestycji nie może być krótszy niż:

• 10 lat - w przypadku inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach; oznacza to zatem że taka inwestycja może być amortyzowana z zastosowaniem rocznej stawki w wysokości 10% lub niższej,
• 20 miesięcy - w przypadku inwestycji w środkach transportu, w tym samochodach osobowych,
• 24 miesiące - dla innych inwestycji, których wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
• 36 miesięcy - dla innych inwestycji, których wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
• 60 miesięcy - dla innych inwestycji.

Odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym można dokonywać miesięcznie, kwartalnie lub jednorazowo na koniec roku podatkowego. A dokonuje się je począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nakłady zostaną przyjęte do używania, do końca tego miesiąca, w którym:

• nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub
• postawione zostaną w stan likwidacji bądź
• zostaną zbyte.

Przykład 1

Podatnik wynajął budynek w centrum miasta na okres 10 lat (z możliwością przedłużenia na okres dalszych 10 lat) i poczynił w nim znaczne nakłady inwestycyjne, w wyniku których przebudował obiekt i dostosował go do potrzeb pawilonu handlowego.

Wartość (netto) poczynionych nakładów wyniosła 300.000 zł. Nakłady te podatnik powinien potraktować jako inwestycję w obcym środku trwałym i zaliczyć je w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.

Podatnik powinien samodzielnie ustalić stawki amortyzacyjne, według których będzie dokonywał amortyzacji, pamiętając jedynie, że w przypadku inwestycji w obcych budynkach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W tym przypadku podatnik ustalił 10-letni okres amortyzacji inwestycji w cudzym budynku (czyli przy zastosowaniu 10% rocznej stawki amortyzacyjnej), a zatem wysokość odpisów ustalił następująco:

• roczny odpis amortyzacyjny: 30.000 zł (300.000 x 10%),
• miesięczny odpis amortyzacyjny: 2.500 zł (30.000 zł : 12).

W omawianym przypadku podatnik może ustalić dłuższy okres amortyzacji np. 20 lat. Wówczas inwestycja amortyzowana byłaby przy zastosowaniu rocznej stawki w wysokości 5%, a odpisy wyglądałyby następująco:

• roczny odpis amortyzacyjny: 15.000 (300.000 x 5%),
• miesięczny odpis amortyzacyjny: 1.250 zł (15.000 zł : 12).
  Podatnik ryzykuje jednak w tym przypadku tym, że w razie nieprzedłużenia umowy nie zdąży zamortyzować w całości poczynionej inwestycji. Stawka indywidualna ustalana jest bowiem na cały okres amortyzacji i nie może być potem modyfikowana.

Przykład 2

Podatnik zmodernizował dzierżawione przez siebie urządzenie do obróbki drewna, czyniąc nakłady netto w wysokości 18.000 zł. Przy ustalaniu stawki amortyzacyjnej musi pamiętać, że okres amortyzacji nie powinien być krótszy niż 24 miesiące. Ponieważ podatnikowi nie zależało na szybkiej amortyzacji nakładów modernizacyjnych, ustalił 3 letni okres amortyzacji i miesięczną stawkę odpisu w wysokości 500 zł (18.000 zł : 36 miesięcy).


„Poradnik Podatnika” podpowiada, co zrobić, by w każdej chwili móc się powołać na opinie ekspertów a tym samym poprawnie rozliczać podatki.