Umowa franczyzy z dodatkowym podatkiem u źródła

Przeczytaj także: Usługi pośrednictwa a podatek u źródła

Co do zasady od uzyskanych przez nierezydentów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należności z tytułu z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się podatek w wysokości 20% przychodów, tzw. podatek u źródła (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP).


Umowa franczyzy nie jest wymieniona w przywoływanym wcześniej otwartym katalogu należności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła, bowiem nie przenosi własności do znaku towarowego, czy też know-how na franczyzobiorcę. Jednakże wykazuje ona liczne cechy wspólne z udostępnieniem licencji, ponieważ dokonując szczegółowej analizy charakteru opłaty franczyzowej, należy wskazać, że opiera się ona na udzieleniu pozwolenia na odpłatne korzystanie z dóbr niematerialnych na zasadzie licencji.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 05 marca 2015 r. (IPPB5/4510-4/15-2/PS): „(...) umowa franczyzy wykazuje wiele podobieństw do umów licencyjnych z racji tego, że występuje w niej silny aspekt licencyjny”.

Należy wskazać, że art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP stosuje się uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o POP). W przypadku umowy franczyzy z kontrahentem będącym rezydentem Izraela zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz.U. z 1992 r. Nr 28, poz. 124, dalej: „umowa polsko-izraelska”) zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Izrael dnia 7 czerwca 2017 r.

Stosownie do art. 12 ust. 1 umowy polsko-izraelskiej, należności licencyjne, powstające w umawiającym się państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim państwie. Kolejno, art. 12 ust. 3 umowy polsko-izraelskiej stanowi, że określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin i nagrań wideo oraz filmów i taśm dla nagrań radiowych lub telewizyjnych, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Mając na uwadze powyższe, wypłaty jakie polski przedsiębiorca dokonuje tytułem uiszczenia opłaty franczyzowej na rzecz izraelskiego kontrahenta stanowią należności licencyjne z art. 12 umowy polsko-izraelskiej, a zatem co zasady na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2, art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 ustawy o PDOP od uiszczonej na rzecz kontrahenta z Izraela opłaty franczyzowej należy pobrać podatek u źródła jak od licencji w wysokości określonej w art. 12 ust. 2 umowy polsko – izraelskiej, tj. 10% kwoty wypłaconych należności brutto, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta. W przeciwnym wypadku podatek u źródła wynosi 20% kwoty wypłacanych należności.