Zawiadomienie fiskusa o umowach zawartych z nierezydentami

Przeczytaj także: Podmioty powiązane: ceny transferowe 2019 po nowemu

Źródło regulacji dotyczących raportowania

Przepisy zobowiązujące podatników do składania informacji nt. umów zawartych z nierezydentami zostały określone w ustawie Ordynacja podatkowa.

Czy o wszystkich umowach z nierezydentami należy poinformować organ?

Warto podkreślić, że obowiązek informowania organów podatkowych o umowach zawieranych z nierezydentami nie jest uzależniony od rodzaju danej umowy (tego jakiej transakcji dotyczy). Ordynacja podatkowa zakłada – przy spełnieniu przesłanek o których mowa w dalszej części artykułu – że wykazaniu w formularzu ORD-U podlegają wszystkie umowy z danym kontrahentem w odniesieniu do których suma należności albo suma zobowiązań wynikających z tych umów przekroczy w roku podatkowym określony w przepisach próg. Podstawową przesłanką powstania po stronie podatnika wspomnianego obowiązku jest sam fakt zawarcia umowy z nierezydentem.

Okoliczności skutkujące koniecznością raportowania

Obowiązek informacyjny wobec organów podatkowych nie zawsze powstaje, pomimo zawarcia przez podatnika umowy z nierezydentem. Szczegółowe regulacje w tym zakresie zostały określone w drodze rozporządzenia. W świetle rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie informacji podatkowych – obowiązek informacyjny ORD-U powstaje – gdy spełnione są zarówno kryteria o charakterze podmiotowym, a także kwoty należności lub zobowiązań wynikających z umów przekroczą określony próg. Przesłanki o charakterze podmiotowym są spełnione, jeżeli dojdzie do spełnienia choć jednego z poniższych warunków:

• jedna ze stron tej umowy, bezpośrednio lub pośrednio, bierze udział w zarządzaniu lub kontroli drugiej strony umowy albo posiada udział w jej kapitale uprawniający do co najmniej 5% wszystkich praw głosu, lub
• inny podmiot, niebędący stroną umowy, równocześnie bierze udział, bezpośrednio lub pośrednio, w zarządzaniu lub kontroli podmiotów będących stronami umowy albo posiada udziały w kapitałach tych podmiotów uprawniające, w każdym z nich, do co najmniej 5% wszystkich praw głosu, lub
• nierezydent, będący stroną umowy, posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo w rozumieniu odrębnych przepisów.

Dopiero w przypadku zaistnienia powyższych okoliczności, należy przejść do badania wartości danej transakcji. W informacji uwzględnia się bowiem te umowy, w przypadku których:

• suma należności albo suma zobowiązań wynikająca z tych umów przekroczyła w danym roku podatkowym równowartość 300 000 euro – dla umów pomiędzy podmiotami powiązanymi – lub
• jednorazowa wartość należności albo zobowiązań przekroczyła równowartość 5 000 euro – dla umów z nierezydentami posiadającymi w Polsce przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo.

Podsumowując, podatnicy dokonując analizy zasadności wykazywania danej umowy w formularzu ORD-U powinni – w pierwszej kolejności – zbadać czy została ona zawarta z podmiotem powiązanym w rozumieniu rozporządzenia lub też czy nierezydent będący stroną umowy posiada w Polsce przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo. Jeżeli nie, obowiązek wykazywania tych umów w informacji ORD-U nie powstał. W przeciwnym wypadku, podatnik musi przystąpić do badania czy doszło do przekroczenia progów wartościowych o których mowa powyżej.

Zmiany w Ordynacji podatkowej wpłyną na obowiązki podatników

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2018 r. – co do zasady – podmioty zobowiązane do sporządzania sprawozdania CIT-TP (zgodnie z art. 27 ust. 5 ustawy o PDOP) nie były objęte obowiązkiem sporządzenia i przekazywania informacji na formularzu ORD-U. Zwolnienie z obowiązku informacyjnego w zakresie umów z nierezydentami wynikało wprost z treści art. 82 § 1a Ordynacji podatkowej. Zmiany w ustawie – wchodzące w życie z dniem 1 stycznia 2019 r. – spowodują uchylenie wspomnianej regulacji. Tym samym, nawet złożenie sprawozdania CIT-TP nie zwolni podatników z obowiązku informowania o umowach z nierezydentami.