Wyposażenie sfinansowane dotacją jest kosztem podatkowym

Przeczytaj także: Dotacja z PUP na wyposażenie a koszty firmy

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawczyni w sierpniu 2017 r. otwarła jednoosobową działalność gospodarczą. Na otwarcie firmy otrzymała dotację z Urzędu Pracy w kwocie 18.800 zł. Za te środki kupiła komputer, laserowe urządzenie wielofunkcyjne, niszczarkę, meble biurowe, fotel i krzesła. Wartość poszczególnych składników majątku nie przekroczyła netto 3.500 zł (wnioskodawczyni zarejestrowała się jako czynny podatnik VAT).

Zainteresowana zadała pytanie, czy w takim przypadku powyższe składniki majątku, sfinansowane dotacją, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawczyni i odstąpił od jego uzasadnienia prawnego. Stanowisko to było następujące:

„(...) Wnioskodawczyni uważa, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zdaniem Wnioskodawczyni poniesione przez nią wydatki wyczerpują treść przepisu, bowiem zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz zostały należycie udokumentowane. Kwestią budzącą wątpliwości jest stwierdzenie, czy katalog określony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza z kosztów uzyskania przychodów otrzymane przez Wnioskodawczynię środki.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. archideaphoto - Fotolia.com

Rozliczenie w kosztach dotacji na otwarcie firmy

Ustawa o PIT zabrania zaliczania do kosztów uzyskania przychodów naliczanej amortyzacji od środka trwałego, którego zakup został sfinansowany dotacją. To jest jedyne wyłączenie. Zatem kosztem podatkowym będą zakupione towary, materiały czy wyposażenie nie uznane za środki trwałe i to nawet wówczas, gdy dotacja jest zwolniona z podatku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137. Otrzymane przez Wnioskodawczynię dofinansowanie zostało uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 121. Wobec powyższego art. 23 nie wyłącza możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów przedmiotów sfinansowanych z dofinansowania otrzymanego przez Wnioskodawczynię.

Aby móc zakwalifikować nabyte przez Wnioskodawczynię składniki majątku, jako koszty uzyskania przychodów, należy ustalić ich charakter. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonych od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Nabyte przez Wnioskodawczynię składniki niewątpliwie posiadają cechy środka trwałego, bowiem stanowią jego własność, zostały nabyte we własnym zakresie, są kompletne i zdatne do użytku a ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.

Stosownie do treści art. 22f ust. 3 omawianej ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej, w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zdaniem Wnioskodawczyni w świetle powyższego, dla składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł podatnik ma możliwość wyboru czy nabyte składniki zakwalifikuje jako środek trwały a następnie dokonuje odpisów amortyzacyjnych, czy też nie zakwalifikuje ich jako środki trwałe odnosząc bezpośrednio w koszty. W takim przypadku zakwalifikowane będą jako wyposażenie. Zgodnie z treścią art. 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wyposażenie stanowią rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawczyni nabyte przez nią składniki, ze względu na wartość początkową niższą niż 3.500 zł, na mocy art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą nie zostać zakwalifikowane jako środki trwałe i w związku z tym nie podlegają wyłączeniu na mocy art. 23 ust. 1 pkt 45 tej ustawy. W takiej sytuacji Wnioskodawczyni zakwalifikuje nabyte składniki jako wyposażenie odnosząc ich wartość w koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, w świetle powyższego, nabyte składniki majątku sfinansowane ze środków przyznanych jednorazowo bezrobotnemu na podjęcie działalności, Wnioskodawczyni może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej przez siebie działalności.(...)”

Pełną treść interpretacji można przeczytać na stronie Ministerstwa Finansów