Garażowanie samochodu u pracownika nie jest jego przychodem

Przeczytaj także: Prezes zarządu nie zapłaci podatku od firmowego samochodu

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Spółka zamierza wprowadzić regulamin użytkowania samochodów służbowych, który będzie przewidywał, że pracownik albo ma prawo do korzystania prywatnie z firmowego samochodu na podstawie podpisanej umowy (wówczas zostanie rozpoznany u niego z tego tytułu przychód) albo nie ma takiego prawa.

W tym drugim przypadku może się jednak zdarzyć sytuacja parkowania firmowego samochodu w miejscu zamieszkania pracownika w wyjątkowych okolicznościach. Otóż co do zasady pracownicy są obowiązani odstawiać po pracy samochody na parking pracodawcy. Jeżeli jednak dla przykładu wyjazd w delegację lub powrót z delegacji wypada bardzo późno w nocy (np. godz. 2 w nocy) lub bardzo wcześnie rano (np. godz. 4 rano) pracodawca dopuszcza (przed delegacją lub po niej) zaparkowanie auta służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

Powyższe nie oznacza jednak, że poprzez pozwolenie na zaparkowanie samochodu u pracownika pracodawca dopuszcza jego użytek prywatny. Pracownik jest tutaj uprawniony jedynie do dojazdu z miejsca pracy do miejsca zamieszkania oraz z miejsca zamieszkania do miejsca pracy w związku z późnymi lub wczesnymi godzinami pracy.

Zadano pytanie, czy w takich sytuacjach wnioskodawca jako płatnik jest obowiązany do obliczenia, pobrania i wpłacania zaliczki na podatek dochodowy? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(...) Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:
1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania, do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę, zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, do bezpiecznego parkowania samochodów użytkowanych przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników. (...)

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że parkowanie samochodu służbowego w miejscu wskazanym przez pracodawcę w regulaminie będzie stanowiło realizację obowiązków służbowych wynikających ze stosunku pracy, tj. obowiązku zapewnienia odpowiedniej ochrony i dbałości o mienie powierzone pracownikowi przez pracodawcę. Pracownik przejmie bowiem od Wnioskodawcy (jako pracodawcy) opiekę nad powierzonym samochodem i będzie odpowiedzialny za powierzone auto, mając obowiązek pozostawić samochód na swoim terenie prywatnym albo w jego sąsiedztwie. Ponadto, gdy samochód nie będzie wykorzystywany przez pracownika w celach prywatnych, a konieczność okazjonalnego parkowania samochodu w miejscu jego zamieszkania związana będzie z realizacją zadań służbowych – wpływając na lepszą organizację pracy, nie będzie stanowić korzyści dla pracownika tylko dla pracodawcy poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracownika.

W związku z tym, okazjonalne parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika przy wykonywaniu obowiązków służbowych nie będzie powodować powstania przychodu po stronie pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego.

Reasumując, jeżeli okazjonalne parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika nie będzie służyć Jego osobistym celom, lecz odbywać się będzie w ramach realizacji zadań służbowych, wtedy nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wartości tego świadczenia nie będzie można zaliczyć do przychodu pracownika ze stosunku pracy. Tym samym, z tego tytułu, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.(...)”

Pełną treść interpretacji można przeczytać na stronie Ministerstwa Finansów