Koszty przywrócenia do pracy w kosztach uzyskania przychodu

Przeczytaj także: Nielegalny pobyt w Polsce: praca a koszty firmy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT (mając na uwadze wnioskowanie a contrario) wynika, że z mocy prawa kosztem uzyskania przychodów są wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji należności określone w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako ustawa o PIT) (…).

Przywołane powyżej przepisy dotyczą m.in. wynagrodzenia ze stosunku pracy. Na podstawie Kodeksu pracy (dalej jako k.p.) szczególną odmianą wynagrodzenia za pracę, do którego pracownik ma prawo, ponieważ nie wykonał jej z winy pracodawcy jest uregulowane w art. 47 k.p. "wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy".


Wypłata należności, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT na rzecz pracownika związana jest z ogólną działalnością spółki i jest konsekwencją zatrudniania pracowników. Zatem, jeżeli orzeczenie sądu wskazuje, że żądanie pracownika co do wypłaty takiego świadczenia jest zasadne, to pracodawca nie może odmówić jego realizacji.

Ponadto w przypadku przywrócenia pracownika do pracy będzie on nadal wykonywał pracę na rzecz pracodawcy. Zatem będzie występował wkład w działalność spółki mający na celu, z perspektywy pracodawcy, zwiększanie przychodu. Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie ustawy o CIT, wypłata zasądzonej orzeczeniem sądowym należności z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o PDOP.

Zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20.12.2011 r., znak IPPB3/423-797/11-2/GJ, w której organ uznał, iż: „(…) wypłata wynagrodzeń, w tym za czas pozostawania pracownika bez pracy w przypadku podjęcia przez niego pracy po jego przywróceniu do niej, (…) stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57 a contrario”.