Kto może odliczyć wydatki na samochód osobowy w PIT rocznym?

Przeczytaj także: Rozliczenie roczne gdy etat, podatek liniowy i małoletnie dziecko

Ustawodawca zezwala osobom niepełnosprawnym oraz tym, którzy mają na utrzymaniu takie osoby, odliczyć od dochodu, i tym samym zmniejszyć podatek, wydatki ponoszone w związku z taką niepełnosprawnością.

W katalogu takich wydatków, który jest zawarty w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, znalazły się m.in. wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wartość takiego odliczenia jest jednak limitowana. Podatnik nie może tutaj wykazać więcej, aniżeli kwota 2 280 zł.


Niemniej faktyczne odbywanie takich zabiegów, na które podatnik dojeżdżał opisanym samochodem, nie oznacza automatycznie, że w rocznym PIT można wykazać pełne odliczenie z tego tytułu, czyli kwotę 2 280 zł.

Trzeba bowiem pamiętać, że wskazana kwota nie jest ryczałtowa, a określa jedynie maksymalny limit wydatków, które mogą tutaj być rozliczone.

Odnośnie stawianych wymogów dokumentacyjnych właśnie w stosunku do tego konkretnego odliczenia wypowiedział się m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 626/14. W rozpatrywanej sprawie skarżąca (będąca osobą niepełnosprawną) korzystała z zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, na które jeździła własnym samochodem, niemniej nie miała sporządzonego wyliczenia kwoty, jaka faktycznie na ten cel została przeznaczona. Organ podatkowy w związku z tym zakwestionował to odliczenie.

Skarżąca uznała jednakże, że ulga rehabilitacyjna w kwocie 2 280 zł z tego tytułu jej przysługuje. Sprawa w związku z tym trafiła do sądu, który zgodził się z organami podatkowymi (orzeczenie jest prawomocne).

Sąd wyjaśnił, że kwota 2 280 zł jest tutaj górną granicą możliwych do odliczenia wydatków poniesionych z tytułu używania samochodu osobowego, a nie kwotą swoistego ryczałtu, którą podatnik zawsze mógłby odliczyć od dochodu, niezależnie od wartości rzeczywiście poniesionych wydatków, co wynika z użytego przez ustawodawcę sformułowania „w wysokości nieprzekraczającej”.

Odliczenie to ma dotyczyć wydatków związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W związku z tym wydatki takie będą różne dla różnych podatników w zależności od ilości niezbędnych wyjazdów oraz koniecznej drogi do przebycia

Sąd przyznał, że brak jest tutaj wymagania od podatnika posiadania przez niego dokumentów stwierdzających wysokość takich wydatków, gdyż te trudno byłoby wskazać. Nikt bowiem nie kupuje paliwa tylko na potrzeby przejazdów na zabiegi. Niemniej ustawodawca nie zrezygnował tutaj z możliwości kontrolowania przez organy podatkowe prawidłowości odliczenia tego typu wydatków, które ma na celu ustalenie zasadności i ilości przejazdów na zabiegi, a więc i poniesionych w tym celu wydatków.

WSA wskazał przy tym, że ustawodawca nie określił sposobu ustalenia wartości takich wydatków. Niemniej mają to być wydatki rzeczywiście poniesione. Stąd prawidłowym wydaje się tutaj być przyjęcie koniecznej do przebycia na zabiegi drogi, średniego spalania samochodu, ilości odbytych zabiegów i stosowanej przez lokalną stację benzynową ceny paliwa.

WSA wskazał tutaj na jeszcze jedną istotną kwestię. Otóż jego zdaniem w katalogu wydatków na samochód mieszczą się jedynie wydatki stricte związane z odbyciem podróży na niezbędne zabiegi. W efekcie chodzi tutaj jedynie o wydatki na zakup paliwa, a nie wszelkie koszty związane z eksploatacją samochodu, w postaci ubezpieczenia czy przeglądów technicznych.