Hotel dla pracownika niebędącego w podróży służbowej

Przeczytaj także: Zagraniczna podróż służbowa: polisa dla pracownika bez podatku

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawca zamierza zmienić warunki pracy niektórym pracownikom. Mianowicie jako miejsce pracy w zawartych umowach zostanie u nich wskazany obszar konkretnego województwa w RP bądź innego miasta zagranicą.

Powyższe będzie się wiązać nieodłącznie ze stałymi wyjazdami na wskazany obszar, w tym także pomiędzy umówionymi miejscami pracy, wizyty czy spotkania z aktualnymi i potencjalnymi klientami. Ponieważ jednak dany obszar zostanie wskazany w umowach o pracę jako miejsce świadczenia pracy, z tytułu tych wyjazdów pracownicy nie będą otrzymywali diet czy innych należności z tytułu podróży służbowych. Wyjazdy te nie będą bowiem traktowane jako podróże służbowe.

W trakcie wykonywania swoich obowiązków pracownicy będą jednakże ponosić wydatki związane z wykonywaną pracą, które wnioskodawca będzie im zwracał lub pokrywał bezpośrednio. Chodzi tutaj o wydatki na noclegi, przejazdy, przeloty a także wyżywienie podczas świadczenia pracy na wskazanym obszarze. Wnioskodawca zadał pytanie, czy wartość tych świadczeń powinien doliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(...) Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. kevers - Fotolia.com

Hotel

Sfinansowane pracownikowi noclegi, przejazdy czy przeloty w związku z wykonywaniem przez niego czynności służbowych nie stanowią dla niego przychodu nawet wówczas, gdy pracownik taki nie jest w podróży służbowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.