Przejazd taksówką na spotkanie służbowe bez przychodu pracownika

Przeczytaj także: Jedzenie do pracy bez przychodu u pracownika

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Spółka z o.o. pokrywa wydatki swoich pracowników w pełnej wysokości na przejazdy taksówkami z miejsca organizowania spotkania biznesowego do miejsca zamieszkania pracownika, gdy udział w takim spotkaniu jest obowiązkowy, zaś skorzystanie z komunikacji miejskiej jest niemożliwe bądź zagraża bezpieczeństwu pracownika (z uwagi na późne godziny wieczorne takiego powrotu).

Powyższe jest finansowane na podstawie wystawianych faktur, rachunków czy paragonów fiskalnych. Wnioskodawca wyjaśnił przy tym, że wyjazdy takie nie stanowią podróży służbowej pracownika, jako że odbywają się w obrębie miejscowości, w której znajduje się siedziba firmy. Nadto obowiązek pokrywania takich wydatków nie jest na spółkę nałożony przepisami prawa, a jest dobrą praktyką stosowaną w firmie. Spotkania biznesowe odbywają się w ramach obowiązków pracowniczych.

Spółka zadała pytanie, czy zwrot wskazanych kosztów przejazdu skutkuje powstaniem po stronie pracownika przychodu z umowy o pracę? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(...) Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. chalabala - Fotolia.com

Taksówka

Podróż pracownika pomiędzy miejscem obowiązkowego spotkania biznesowego a miejscem zamieszkania nie służy celom pracownika a pracodawcy. W związku z tym, jeżeli pracodawca finansuje powyższą podróż, w postaci chociażby zapłaty za taksówkę, pracownik nie uzyskuje z tego tytułu przychodu.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.
O sposobie określania tej wartości stanowi, art. 11 ust. 2a ww. ustawy, z którego wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.