Praca za granicą: zwrot podatku poza ulgą abolicyjną

Przeczytaj także: Będzie trudniej o zwrot nadpłaty podatku z Holandii

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawca, polski rezydent podatkowy, jest zatrudniony w na podstawie umowy o pracę w firmie holenderskiej od września 2012 r. W 2013 r. uzyskiwał dochody jedynie w tym państwie i tam też płacił z tego tytułu należny podatek. W Polsce z uzyskanych w Holandii dochodów rozliczył się na formularzu PIT-36 z załącznikiem PIT/ZG. Do dochodów tych zastosował metodę odliczenia proporcjonalnego zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Holandią a Polską. Wnioskodawca skorzystał także z tzw. ulgi abolicyjnej.

W 2014 r., na skutek rozliczenia z holenderskim urzędem, wnioskodawca otrzymał zwrot znacznej części zapłaconego tam podatku dochodowego. W związku z tym faktyczna kwota zapłaconego podatku dochodowego za rok 2013 istotnie zmalała.

Wnioskodawca zadał pytanie, czy może skorygować zeznanie roczne PIT za 2013 r. złożone w Polsce w ten sposób, że wykaże kwotę podatku dochodowego zapłaconego w Holandii po uwzględnieniu otrzymanego już zwrotu podatku z Holandii, a następnie w tej korekcie skorzysta z ulgi abolicyjnej?
Czy w sytuacji, gdy uzyskał zwrot od holenderskich organów podatkowych części podatku zapłaconego w Holandii (który został wcześniej odliczony od polskiego podatku w rocznym zeznaniu podatkowym za 2013 rok), składając zeznanie podatkowe za rok 2014 ma on obowiązek doliczenia kwoty podatku uprzednio odliczonego, a jeśli tak to w jakiej wysokości? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(...) Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Kliknij, aby powiekszyć

fot. shutterfil77 - Fotolia.com

PIT

Sposób obliczania podatku od zagranicznych dochodów, w tym stosowania tzw. ulgi abolicyjnej, określają wprost przepisy podatkowe. To samo tyczy się doliczania w rocznym PIT zwróconego z zagranicy podatku. Podatnik ustalając należny podatek musi się do nich ściśle stosować.

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
Z uwagi na to, że Wnioskodawca pracował w Holandii, w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie konwencja z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. 2003 r., Nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21, uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:
a. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
b. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
c. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) nie oznacza, że podatnik może wybrać państwo, w którym opodatkuje swój dochód i zapłaci podatek. Postanowienie to wskazuje natomiast, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.