Garnitur szefa w koszty uzyskania przychodu firmy?

Przeczytaj także: W kosztach uzyskania przychodu tylko odzież robocza i z logiem firmy

Co mówią przepisy podatkowe?

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie odnosi się wprost do opisanej sytuacji. Ogólna definicja kosztów podatkowych mówi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 zawierającego katalog wydatków, których do kosztów bezwzględnie zaliczyć nie można (identyczna regulacja znajduje się w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych).

W związku z tym kosztami uzyskania przychodów są jedynie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki (na co także zwracają uwagę organy podatkowe) związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zakup odzieży jako koszty uzyskania przychodów

W przypadku wydatków na odzież wymaganą przez przepisy prawa pracy bądź inne przepisy branżowe, nie ma wątpliwości, że te jak najbardziej do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone. Można tutaj wymienić chociażby odzież roboczą, fartuchy czy rękawiczki noszone przy świadczeniu m.in. usług lekarskich czy pielęgniarskich, a także w kuchni bądź togi adwokatów i prawników itp.

Sytuacja się komplikuje, gdy chodzi o odzież, którą można wykorzystywać także w życiu codziennym, do której zalicza się m.in. stroje wizytowe, jak chociażby garnitury, koszule, spódnice, kurtki, garsonki itp.

Analizując art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdziemy przepisu, który wprost zabraniałby zaliczania wydatków na takie ubrania do kosztów podatkowych. Organy podatkowe znalazły tutaj jednak inne wyjaśnienie. Mówią one mianowicie, że nie każdy ponoszony przez podatnika wydatek w związku z prowadzoną firmą podlega zaliczeniu do kosztów, lecz jedynie ten, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Nadto fiskus nader często powtarza, że wydatki zaliczane do kosztów podatkowych nie mogą mieć charakteru wydatków osobistych, co szczególnie istotne jest właśnie w przypadku odzieży.

Garnitur zdaniem urzędnika

Organy podatkowe od wielu lat bardzo restrykcyjnie odnoszą się do kwestii zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na odzież inną, aniżeli wymagają tego przepisy prawa. Najczęściej przytaczanym argumentem jest tutaj właśnie osobisty charakter takiego wydatku.

Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 27.02.2015 r. nr IBPBI/1/415-1426/14/ŚS stwierdził, że pielęgniarka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odzież wymaganą przepisami prawa pracy i prawa branżowego, tj. fartuchy, rękawiczki czy obuwie ochronne.

Sceptycznie podszedł jednak do zaliczenia do kosztów zakupu odzieży codziennej, takiej jak kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe, spodnie, spódnice, czapki, rękawiczki, gumowce, kozaki czy półbuty, mimo że te także były wnioskodawczyni niezbędne do wykonywania pracy.

Organ uznał bowiem, że powyższe stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowi spełnienie zwykłych, normalnych osobistych potrzeb określonej osoby fizycznej. Wydatki takie nie spełniają zatem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako że nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.