Leasing finansowy i korekta kosztów: istotna data faktury?
2015-06-29 13:23
Przeczytaj także: Leasing finansowy: wartość początkowa środka trwałego
Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że z uregulowań tych wynika oczywisty wniosek, że normy te nie przewidują wyłączenia ich stosowania w odniesieniu do żadnej z kategorii kosztów. Gdyby ustawodawca miał zamiar takiego wyłączenia poszczególnych wydatków, dałby temu wyraz w treści wprowadzanych regulacji. Zatem, powołane przepisy winny mieć zastosowanie do wszystkich wydatków (ujmowanych w kosztach uzyskania przychodów) wynikających z transakcji dokonywanych pomiędzy przedsiębiorcami. Tym samym, mają również zastosowanie do kosztów podatkowych wynikających z realizacji umów leasingu finansowego zawartych w przyszłości.
W opinii tut. Organu, dokonując interpretacji przepisów dot. tzw. „zatorów płatniczych” oprócz wykładni językowej należy mieć na uwadze również wskazany w uzasadnieniu nowelizacji cel jej wprowadzenia. Przy interpretowaniu przepisów nie można pominąć funkcji, które mają pełnić, jak też celów dla których zostały wprowadzone te regulacje. Nie można bowiem poprzestawać wyłącznie na semantycznym rozpoznaniu interpretowanego tekstu, nawet jeśli wydaje się on literalnie jednoznaczny.
Z tej też przyczyny nawet zrozumiałe i jasne przepisy, wbrew sentencji clara non sunt interpretanda, muszą zostać poddane dalszej analizie. Każdy przepis powinien być poddany kompleksowej wykładni, zarówno przy użyciu dyrektyw językowych, jak i pozajęzykowych. Dopiero wówczas można uzyskać rzetelny rezultat procesu interpretacyjnego. Jak wskazuje się w orzecznictwie jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik (wyrok NSA z 7 maja 2013 r. sygn. akt I FSK 78/13).
Co prawda, literalne brzmienie art. 15b ust. 6 i 7 updop wskazuje, że przepisy te należy stosować w odniesieniu do składników majątku trwałego stanowiących własność podatnika (wydatków z nim związanych), jednak mając na uwadze cel zmian jakim jest poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami stwierdzić należy, że uregulowania zawarte w art. 15b odnoszą się również do środków trwałych niestanowiących własności Spółki będących przedmiotem leasingu (art. 16a ust. 2 pkt 3 updop).
Należy podkreślić, że wykładnia językowa choć ma pierwszeństwo przy interpretowaniu przepisów prawa, powinna być wzmocniona chociażby przez zastosowanie wykładni celowościowej, w sytuacji, gdy nie pozwala na jednoznaczne rozkodowanie tekstu prawnego. Zastosowanie się tylko do wykładni językowej w rozpatrywanej sprawie, w sposób nieuprawniony prowadziłoby do zawężenia kręgu podmiotów do których się odnosi wyłączając z zakresu ich stosowania te podmioty gospodarcze, które co prawda dokonują odpisów amortyzacyjnych, ale nie posiadają tyt. własności amortyzowanych środków trwałych. Wyłączenie tej kategorii podmiotów z obowiązku stosowania, ustawą nowelizujących przepisów prawa, jest możliwe tylko wówczas, gdy ustawodawca w sposób wyraźny takie wyłączenie zastrzegł. W niniejszej sprawie takiego zastrzeżenia brak. Mając zatem na względzie konstytucyjną zasadę powszechności opodatkowania i równości wobec prawa zastosowanie tylko wykładni językowej nie pozawala na rozkodowanie interpretowanych przepisów i ostatecznie uzasadniało zastosowanie także wykładni celowościowej.
Przechodząc do odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie oznaczone nr 4 wskazać należy, że powyższe przepisy, tj. art. 15b ust. 6 i ust. 7 updop, jak już wykazano powyżej, będą miały zastosowanie w niniejszej sprawie, w której mamy do czynienia z leasingiem finansowym. Zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że w niniejszej sprawie zastosowanie będzie miał przepis art. 15b ust. 6 w zw. z art. 15b ust. 2 updop; jednakże zaznaczyć należy, że również w zw. z art. 15b ust. 1 updop, czego Wnioskodawca już nie dopuszcza. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca jest zobowiązany do zastosowania regulacji wynikającej z art. 15b ust. 1 bądź ust. 2 updop (w zw. z art. 15b ust. 9 updop) w zależności od ustalonego terminu płatności, z zastrzeżeniem takim, że pod względem terminów płatności każda rata powinna być ustalana i rozliczana odrębnie. Tut. Organ nie podziela zatem opinii Wnioskodawcy jakoby można było ustalać łączny termin płatności całego zobowiązania wynikającego z umowy leasingu finansowego.
Wątpliwości Wnioskodawcy budzi także fakt, jak należy rozumieć pojęcie „termin o którym mowa w ust. 1 lub 2”, użyty w art. 15b ust. 7 updop, tj. czy należy go rozumieć jako „termin płatności”, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i 2, czy też jako „upływ 30 dni od daty upływu terminu płatności” w odniesieniu do art. 15b ust. 1 oraz „upływ 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów”, w odniesieniu do art. 15b ust. 2 updop.
Wnioskodawca przyjmując, że jest to „termin płatności”, wykazywał brak możliwości zastosowania art. 15b ust. 7 updop („jeżeli termin płatności ostatniej raty leasingowej upływać będzie po miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia danego środka trwałego do ewidencji - art. 15b ust. 7 nie znajdzie zastosowania”), opierając się na tym samym argumencie co w przypadku zastosowania art. 15b ust. 6 updop, tj. twierdzeniu, że należy ustalać łączny termin płatności wszystkich rat leasingowych. Jednakże, zdaniem tut. Organu, pojęcie „termin o którym mowa w ust. 1 lub 2”, użyte w art. 15b ust. 7 updop, rozumieć należy jako termin 30 dni od daty upływu terminu płatności (gdy termin płatności jest krótszy lub równy 60 dni) oraz jako termin płatności (gdy ustalony termin płatności jest dłuższy niż 60 dni). Stanowisko to potwierdzono również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 października 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 276/14.
oprac. : Ministerstwo Finansów
Przeczytaj także
Skomentuj artykuł Opcja dostępna dla zalogowanych użytkowników - ZALOGUJ SIĘ / ZAREJESTRUJ SIĘ
Komentarze (0)