Garażowanie samochodu u pracownika bez podatku dochodowego

Przeczytaj także: Umowa o garażowanie samochodu bez podatku dochodowego?

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Spółka przydziela wybranym grupom pracowników (głównie na stanowiskach zarządczych czy przedstawicielom handlowym operującym z reguły poza siedzibą spółki) samochody służbowe. Pracownicy ci w ramach swoich obowiązków służbowych wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy (tym jest przeważnie siedziba spółki). Z uwagi na położenie siedziby oraz innych instytucji czy firm, z którymi jej pracownicy muszą się kontaktować/dojeżdżać, jak też konieczność zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udawania się o dowolnej porze w celach służbowych do wskazanego przez pracodawcę miejsca (w tym do jego siedziby), spółka w regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zobowiązała i zamierza zobowiązać w przyszłości pracowników do parkowania/garażowania służbowych samochodów w miejscu ustalonym z pracodawcą, a będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem czy to zamieszkania czy też pobytu pracownika.

Przejazdy pracowników samochodem służbowym z/do miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym, ponieważ obowiązek parkowania samochodów w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych. Przejazdy takie mają służyć tylko celom służbowym.

W związku z powyższym zadano pytanie, czy w takich przypadkach przejazdy pracowników z miejsca garażowania służbowych samochodów do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie przychodu w podatku dochodowym po stronie pracowników z tytułu umowy o pracę? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(…) Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. (…)

Należy zauważyć, iż przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r., poz. 1502, ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Tym samym przydzielenie pracownikom – wykonującym znaczną część czynności poza siedzibą Spółki – samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, stanowią realizację celu służbowego zleconego przez Spółkę, jakim jest utrzymanie w stałej gotowości do użytkowania samochodów służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez Spółkę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych – o ile, jak wskazano we wniosku służą tylko celom służbowym – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym a w konsekwencji okoliczność ta nie może generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem) nie będą skutkować powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i Spółka nie będzie w tym przypadku płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. (…)”

Pełną treść interpretacji można przeczytać na stronie Ministerstwa Finansów