Zakup tylko niektórej odzieży w kosztach uzyskania przychodu firmy

Przeczytaj także: Adwokat nie zaliczy zakupu garnituru do kosztów podatkowych

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług pielęgniarskich. Wykonywane czynności są świadczone w terenie i polegają na kontakcie z pacjentem w jego domu. Obszar działania wnioskodawczyni obejmuje teren górski. Do pacjentów dojeżdża ona autobusami, rowerem czy też chodzi pieszo. Powyższe przekłada się na szybkie zużywanie odzieży wykorzystywanej do wykonywania zadań służbowych, którą często trzeba prać i zmieniać. Chodzi tutaj mianowicie o odzież codzienną taką jak kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe, spodnie, spódnice, czapki, rękawiczki, fartuchy czy obuwie (zarówno gumowce, kozaki, półbuty jak i obuwie zdrowotne).

Używana odzież nie ma wymogu prawnego do posiadania logo czy też określonej barwy, niemniej jest ona niezbędna celem prowadzenia działalności gospodarczej w podanym zakresie. Wcześniej, gdy wnioskodawczyni pracowała „na etacie”, odzież taką zapewniał zakład pracy. Obecnie musi się w nią zaopatrzyć sama. Dlatego też wnioskodawczyni zadała pytanie, czy wydatki związane z powyższymi zakupami może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(…) Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. Robert Kneschke - Fotolia.com

Fartuch i rękawiczki

Jeżeli przedsiębiorca jest obowiązany do używania określonej odzieży (jak np. fartuchy, rękawiczki czy obuwie ochronne w przypadku pielęgniarki), ta stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu. Inaczej jest w przypadku odzieży pozostałej.

W świetle powołanego uregulowania, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:
• celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.