Ulga rehabilitacyjna w zeznaniu rocznym: konieczne zabiegi

Przeczytaj także: Zakup laptopa jako odliczenie w ramach ulgi rehabilitacyjnej?

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 26 ust. 7 wskazuje, że wśród wydatków mieszczących się w uldze rehabilitacyjnej (a więc podlegających odliczeniu od dochodu) znajdują się m.in. wydatki na odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a.

Nadto odliczyć można tutaj także wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W przypadku wydatków na własny samochód osobowy, odliczenie jest ryczałtowe i nie może przekroczyć kwoty 2 280 zł. W przypadku korzystania z innego transportu, o którym mowa wyżej, odliczeniu podlegają faktycznie poniesione wydatki.

W rozpatrywanej sprawie skarżąca była emerytką z II grupą inwalidzką z orzeczoną stałą niezdolnością do pracy. Jej stan zdrowia wymaga leczenia, dlatego też okresowo korzystała ona z leczenia poza miejscem zamieszkania – do jednostek medycznych dojeżdżała środkami komunikacji miejskiej. W związku z tym wystąpiła ona do organów podatkowych m.in. z pytaniem, czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć koszty dojazdu środkami komunikacji publicznej na wizyty kontrolne czy do sanatorium, a jeśli tak to w jakiej wysokości?

Wydając interpretację organ podatkowy przyznał, że w ramach ulgi możliwe jest odliczenie wydatków na dojazd do sanatorium.

Minister Finansów uznał, że poniesienie udokumentowanych wydatków na pokrycie kosztów związanych z odpłatnym przejazdem środkami transportu publicznego w celu przejazdu do zakładu lecznictwa uzdrowiskowego (sanatorium), czy zakładu rehabilitacji leczniczej uprawnia podatnika, który posiada orzeczony stopień niepełnosprawności do odliczenia ich od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Co innego, jeżeli idzie o dojazd na konsultacje lekarskie (wizyty kontrolne, badania lekarskie) i zabiegi (inne niż leczniczo-rehabilitacyjne) – tutaj prawa do odliczenia nie ma, jako że wizyty takie nie stanowią niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Z fiskusem zgodził się zarówno WSA jak i NSA. Ten ostatni podkreślił, że nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym i nie ulega wątpliwości, że wizyty kontrolne u lekarza, czy też badania lekarskie nie są tożsame z określeniem „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne”.

NSA wskazał, że nie neguje w żaden sposób prawa podatnika do odliczania od dochodu wydatków poniesionych na dojazdy na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, lecz sprzeciwia się możliwości odliczania przez podatników (spełniających warunki podmiotowe do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej) wydatków na wszelkie dojazdy do lekarzy.