Karta podatkowa 2015: stały podatek przy dużych dochodach

Przeczytaj także: Forma opodatkowania działalności gospodarczej w 2015 roku

Zasady zarówno wyboru jak i stosowania karty podatkowej zostały uregulowane w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W tej formie opodatkowania ustawodawca ograniczył do minimum obowiązki podatników. Ten, kto się na nią zdecyduje, będzie zwolniony z prowadzenia ksiąg podatkowych, składania zeznań, czy też obliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy. Jedyne co, to na żądanie klienta musi wystawić fakturę bądź rachunek potwierdzający sprzedaż towaru, wyrobu czy wykonanie usługi, gdzie drugi egzemplarz takiego dokumentu winien przechowywać (w kolejności numerów) u siebie przez okres pięciu lat podatkowych, licząc od końca tego roku, w którym został on wystawiony. Kartowicze muszą przy tym prowadzić indywidualne karty wynagrodzeń pracowników, oczywiście pod warunkiem, że takich zatrudniają.

Przedsiębiorca nie musi się także martwić o prawidłowe ustalenie wartości podatku – nie dokonuje bowiem jego samoobliczenia (co ma miejsce w przypadku pozostałych form opodatkowania). Skąd zatem taki podatnik ma wiedzieć, ile fiskusowi zapłacić? Odpowiedź jest bardzo prosta – powie mu o tym urząd skarbowy.

Powyższe rozwiązanie jest bardzo korzystne w przypadku firm uzyskujących duży dochód. Nieważne bowiem, jak wielki w rzeczywistości on będzie, podatek należy zapłacić w stałej, z góry znanej wysokości.

Jak zatem wybrać opodatkowanie kartą podatkową? W tym celu należy złożyć w swoim urzędzie skarbowym stosowny wniosek (wg ustalonego na dany rok podatkowy wzoru). Czas na to jest do 20 stycznia danego roku podatkowego (a więc w naszym przypadku do 20 stycznia 2015 r.), zaś jeżeli firma miałaby powstać w trakcie roku – przed dniem rozpoczęcia działalności. Warto przy tym pamiętać, że w takiej sytuacji wniosek o opodatkowanie kartą podatkową można złożyć wraz z wpisem do Centralnej Ewidencji I Informacji o Działalności Gospodarczej składanym na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej (a więc formularzem CEIDG-1). Dla wyboru opodatkowania kartą podatkową ustawodawca przygotował formularz oznaczony symbolem PIT-16. Warto też pamiętać, że podatnik, który już korzystał z opodatkowania kartą podatkową w roku poprzednim i w dalszym ciągu zamierza korzystać z tego sposobu rozliczania podatków, nie musi podejmować w tym kierunku żadnych kroków (w szczególności składać deklaracji PIT-16). Automatycznie zostanie bowiem potraktowany przez urząd skarbowy jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną kartą podatkową.

Dlaczego zatem, pomimo tak wielu ułatwień i preferencji, ta forma opodatkowania cieszy się małą popularnością wśród przedsiębiorców? Przede wszystkim należy pamiętać, że tylko niektóre rodzaje działalności gospodarczej w ten sposób mogą być opodatkowane. Została ona zarezerwowana głównie dla działalności usługowej, wytwórczo-handlowej i handlowej. W dodatku tylko niektóre branże usługowe są do niej uprawnione. Jest ona dedykowana dla drobnych rzemieślników, przy czym część zawodów, które z karty podatkowej mogłyby korzystać, po prostu zanika (np. zdun, szewc itp.). Karta podatkowa obejmuje jedynie te rodzaje działalności, które zostały wskazane w ustawie.

Kartowicze nie mogą przy tym prowadzić innej pozarolniczej działalności gospodarczej poza jednym z jej rodzajów określonym w ustawie, a ich współmałżonkowie nie mogą prowadzić firmy w tym samym zakresie. Limitowane jest także zatrudnienie i to nie tylko z uwagi na jego wielkość, ale formę prawną łączącą pracownika i pracodawcę. Otóż przy karcie podatkowej nie można zatrudniać osób na podstawie umowy zlecenia czy o dzieło. Możliwe jest jedynie zatrudnienie w oparciu o umowę o pracę i to, jak już była o tym mowa wyżej, z ograniczeniami. Ustawodawca wskazał bowiem górny limit zatrudnianych pracowników.

Ponadto jedynie przedsiębiorcy działający na rynku krajowym mają prawo do karty podatkowej.