eGospodarka.pl › Podatki › Interpretacje i wyjaśnienia › Remont garażu jako budowa środka trwałego?

Remont garażu jako budowa środka trwałego?

2014-09-27 07:05

Przeczytaj także: Budynek wybudowany na cudzym gruncie amortyzujemy liniowo

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z kolei ust. 4 art. 22g stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, czy też biegłego.

Stosownie do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Natomiast na mocy art. 22g ust. 9 ustawy jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zarówno treść, jak i usytuowanie przepisów art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 3 i 4 oraz ust. 8 i 9 ustawy wskazują, iż prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych, czy też wytworzonych przez podatnika. Zasadą jest, przy nabyciu w drodze kupna, ustalenie wartości początkowej środka trwałego na podstawie ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia.

Identyczna sytuacja występuje w przypadku wytworzenia środka trwałego, jeżeli nie można ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Jest to jednak szczególny sposób ustalenia wartości początkowej, który nie może mieć zastosowania w sytuacji, gdy faktycznie ustalenie kosztu wytworzenia jest możliwe. (…)

W opisanym we wniosku stanie faktycznym nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie kosztu wytworzenia środka trwałego nie jest możliwe. Cena zakupu nieruchomości obejmującej cenę działki gruntu i znajdujących się na niej budynków jest wartością znaną. Zasadą jest, że do ewidencji środków trwałych należy wpisać oddzielnie każdy składnik majątku wykorzystywany w działalności gospodarczej. W przedmiotowej sprawie należy więc wyodrębnić wartość budynku, garażu, z dnia zakupu nieruchomości.

W przypadku gdy w akcie notarialnym zakupu wartość gruntu i budynków podana jest w łącznej kwocie, na podatniku spoczywa obowiązek prawidłowego ustalenia wartości poszczególnych składników. Przy określaniu wartości początkowej Wnioskodawca powinien jednak mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w akcie notarialnym dotyczącym nabycia tej nieruchomości.

Ponadto Wnioskodawca nie może wywodzić niemożności ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego z faktu, że nie gromadził wszystkich dokumentów potwierdzających prace adaptacyjne.

W przypadku, gdy Wnioskodawca podjął decyzję o zmianie przeznaczenia nieruchomości (garażu) na cele działalności gospodarczej dokonując zakupu towarów i usług o charakterze inwestycyjnym, powinien – dla celów ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego - gromadzić dowody poniesienia tych wydatków.

Reasumując, przy ustaleniu wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, będącego podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych, Wnioskodawca zobowiązany jest brać pod uwagę - ustaloną przez siebie (na podstawie ceny zakupu podanej w akcie notarialnym) wartość przebudowanego garażu oraz udokumentowanych kosztów prac budowlanych poczynionych do dnia w którym wytworzony budynek – gabinet lekarski, stał się kompletny i zdatny do użytku.

Odnośnie możliwości ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej należy przeanalizować art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych .

Przeczytaj także: