Podatek dochodowy: samochód osobowy w 2013 r.

Przeczytaj także: Pojazd specjalny to samochód osobowy?

Jak było?
Definicja samochodu osobowego z ustaw o podatku dochodowym została usunięta w 2011 r. Warto podkreślić, że jej usunięcie nastąpiło z datą wsteczną. Zrobiła to bowiem ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 102, poz. 585), która co do zasady weszła w życie w terminie 14 dni od jej ogłoszenia, jednakże w zakresie definicji samochodów osobowych zaczęła ona obowiązywać mocą wsteczną od dnia 01 stycznia 2011 r.

Art. 7 tejże ustawy w pierwotnym brzmieniu wskazywał, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. ilekroć w przepisach ustaw o podatku dochodowym jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy.

W przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych wyżej w pkt 1-4, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Jednocześnie ustawa ta w załączniku zawierała wykaz przeznaczeń samochodów specjalnych, o których mowa wyżej w pkt 5.

Skąd taki manewr ustawodawcy w trakcie roku? Otóż obowiązująca wcześniej w ustawach o podatku dochodowym definicja wskazywała, że samochodem osobowym nie jest pojazd samochodowy będący pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym, o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o VAT. Jednakże z dniem 1 stycznia 2011 r. w ustawie o VAT tego załącznika zabrakło – został on uchylony. Stwarzało to podstawy do twierdzenia, że pojazd specjalny, którego masa nie przekracza 3,5 tony powinien być uznany za samochód osobowy. Dlatego też, aby rozwiać takie spekulacje, wykaz przeznaczeń pojazdów specjalnych na potrzeby podatku dochodowego został określony w załączniku do ustawy nowelizującej.