Wynagrodzenie za czas przestoju a koszty pracodawcy

Przeczytaj także: Komputer pracownika a koszty podatkowe

Aby odpowiedzieć na pytanie postawione we wstępie – należy przede wszystkim przybliżyć pojęcie wynagrodzenia, które wynika z kodeksie pracy.

Otóż w art. 80 k.p. ustawodawca wskazał, że pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. W art. 81 k.p. ustawodawca doprecyzował, że pracownikowi m.in. za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie. Wynagrodzenie takie przysługuje mu jedynie za czas niezawinionego przestoju. Jeżeli natomiast przestój ten nastąpił z winy pracownika, wynagrodzenie pracownikowi nie przysługuje.

Jak zatem wynika z powyższego, pracownik otrzymuje wynagrodzenie nie tylko za czas pracy, ale także m.in. za czas przestoju, jeżeli zostały spełnione wyżej podane warunki.

W art. 22 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (PIT) oraz art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT) wskazano, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych odpowiednio w art. 23 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W zakresie wypłacanych podatnikom wynagrodzeń ustawy te wskazują (art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT), iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych m.in. w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Przepis ten natomiast wskazuje, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tym samym, aby wynagrodzenie mogło zostać uznane za koszt uzyskania przychodu – musi zostać wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika. Ponieważ jednak wynagrodzenie nie jest wypłacane jedynie za czas pracy pracownika, ale także w niektórych przypadkach za czas przestoju niezawinionego – stwierdzić należy, iż z chwilą jego wynagrodzenia lub postawienia do dyspozycji pracownika należy je uznać za koszt uzyskania przychodu pracodawcy.