Rezydencja podatkowa osób prawnych

Przeczytaj także: Wynagrodzenie za audyt dostawcy a podatek u źródła

Zasady ustalania rezydencji określone w prawie wewnętrznym różnych krajów mogą różnić się od siebie, ale dominują dwa kryteria rozpoznawania rezydencji:

• kryterium miejsca siedziby, zgodnie z którym jeżeli podmiot jest zarejestrowany w danym państwie, jest jego rezydentem i w tym kraju podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu
• kryterium zarządu, zgodnie z którym podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w kraju z którego podmiot jest faktycznie zarządzany (tam gdzie podejmowane są decyzje dotyczące prowadzenia spraw spółki).

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają przepisy ustanawiające kryteria rozstrzygania rezydencji podatkowej osób prawnych.

Zgodnie z Międzynarodową Konwencją OECD kryterium rozstrzygającym o rezydencji podatkowej osób prawnych jest miejsce faktycznego zarządu.

Władze podatkowe mogą analizować gdzie wykonuje swoje działania np. dyrektor generalny, gdzie mają miejsce spotkania osób zarządzających spółką, gdzie zazwyczaj przebywają członkowie zarządu itp.


W przypadku konfliktu, administracje podatkowe powinny ustalić rezydencję podatkową podatnika w drodze porozumienia, biorąc pod uwagę miejsce w którym realizowany jest faktyczny zarząd, w którym ma siedzibę, albo jakiegokolwiek innego istotnego czynnika (miejsce posiedzeń zarządu, miejsce z którego dyrektor generalny i inne osoby należące do kierownictwa wykonują swoją działalność, miejsce w którym prowadzona jest księgowość i inne).

W takiej sytuacji państwa takie jak Polska, mogą dążyć do zakwestionowania rezydencji podatkowej takiej spółki, wskazując że jej faktyczny zarząd realizowany jest z terytorium Polski (np. jeżeli członkami zarządu są Polacy i nie wyjeżdżają do siedziby spółki, aby tam sprawować zarząd), a zatem powinna podlegać opodatkowaniu jako rezydent w Polsce.