Ulga rehabilitacyjna odliczeniem od dochodu w zeznaniu PIT 2015

Przeczytaj także: Ulga rehabilitacyjna a data orzeczenia o niepełnosprawności

Dochód (bądź przychód) będący podstawą opodatkowania może zostać pomniejszony o różnego rodzaju ulgi i odliczenia. Jedno z takich odliczeń nazywane jest ulgą rehabilitacyjną, która polega na pomniejszenie dochodu o wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem czynności życiowych. Wyżej wskazano zakres podatników uprawnionych do odliczenia. Trzeba przy tym dodatkowo pamiętać, iż odliczeniu podlegają jedynie wydatki faktycznie poniesione (z pewnym zastrzeżeniem).

Sama ulga nie jest limitowana. Pewne ograniczenie występuje jedynie przy niektórych wydatkach, które rozlicza się w sposób zryczałtowany (a więc jego kwoty, a mówiąc dokładniej -górne wartości odliczenia, są określone w samej ustawie). Ustawa zawiera jednakże katalog wydatków, które mogą być odliczone. Mimo, że jest on stosunkowo szeroki, nie zawiera wszelkich kosztów ponoszonych w związku z chorobą. Często niestety istotne pozycje w budżecie danej osoby odliczeniu nie podlegają.

Co można odliczyć?

Stosowne wyliczenie znalazło się w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą regulacją odliczeniu podlegają wydatki poniesione na:
1) adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2) przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3) zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4) zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5) odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6) odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7) opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,
8) utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
9) opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10) opłacenie tłumacza języka migowego,
11) kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12) leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13) odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14) używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł,
15) odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
a) na turnusie rehabilitacyjnym,
b) w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych,
c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, które nie ukończyły 25 roku.

Wymieniony katalog odliczeń jest niestety zamknięty, zaś organy podatkowe (jak to zostało już wyżej wskazane) restrykcyjnie podchodzą do jego prawidłowego stosowania zabraniając stosować ulgę szerzej, aniżeli wynika to literalnie z przepisów.

Przykładem takiego postępowania jest tutaj chociażby interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24.06.2015 r. nr IBPBII/1/4511-232/15/MZ, w której to urzędnicy ustali, że podatniczka nie może w ramach ulgi odliczyć wydatku na endoprotezę i zabieg jej wszczepienia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdy faktura jest wystawiona łącznie na zabieg medyczny.

„(...) Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, W-wa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.(...)

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię na zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego oraz jej zakup, mimo, że niewątpliwie jest wydatkiem poniesionym w celach rehabilitacyjnych – w celach przywracających sprawność Wnioskodawczyni – to jednak nie może zostać odliczony przez Wnioskodawczynię od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani żadnego innego przepisu traktującego o odliczeniu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne lub związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Jak wynika bowiem z opisu stanu faktycznego – na podstawie faktury, którą dysponuje Wnioskodawczyni nie można wyodrębnić kosztów endoprotezy od kosztów całego zabiegu. Wskazany zabieg – jak wynika z opisu – jest typowym zabiegiem operacyjnym a nie zabiegiem fizykoterapeutycznym, wodoleczniczym, światłoleczniczym, itp. – czyli zabiegiem usprawniającym, który właśnie często przeprowadzany jest po zabiegu operacyjnym. Ustawodawca wyraźnie przecież wskazał jako warunek odliczenia wydatek poniesiony na zabieg rehabilitacyjny. Gdyby jego wolą było, aby każdego rodzaju działania medyczne (w tym operacje) uznać jako podstawę do odliczenia, to zapewne użyłby innego sformułowania.(...)” - czytamy w interpretacji.

Oczywiście z tak restrykcyjnym podejściem fiskusa można walczyć przed sądem, niemniej wygrana nie zawsze będzie leżeć po stronie podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28.11.2013 r., sygn. akt II FSK 2853/11 uznał, że podatnik nie może odliczyć w ramach ulgi wydatków ponoszonych na samochód, którym dojeżdża do swojego lekarza. Nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest bowiem jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym. Nie ulega przy tym wątpliwości, że wizyty kontrolne u lekarza, czy też badania lekarskie nie są tożsame z określeniem „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne” - a właśnie na takie wizyty jeździł zaintersowany

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17.03.2011 r., sygn. akt II FSK 1927/09, uznał z kolei, że w ramach ulgi rehabilitacyjnej możliwe jest rozliczenie wydatku na zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego. Sąd przyznał, że choć nie można co do zasady utożsamiać zabiegów chirurgicznych z zabiegami rehabilitacyjnymi, to nie można też na podstawie takiego stanowiska eliminować możliwości odliczenia wydatków na operacje, które decydują o możliwości podjęcia jakiejkolwiek rehabilitacji i bez których rehabilitacja nie byłaby możliwa.

Musi być niepełnosprawność

Prawo do ulgi rehabilitacyjnej mają ściśle określone osoby. Są to:

• podatnicy będący osobami niepełnosprawnymi
• podatnicy mający na utrzymaniu osoby niepełnosprawne

Żadna inna osoba do ulgi nie jest uprawniona. Nadto odliczyć można jedynie wydatki związane z rehabilitacją osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające jej wykonywanie czynności życiowych. Co za tym idzie, kluczowym czynnikiem do skorzystania z ulgi jest niepełnosprawność danej osoby.

Ustawodawca wskazuje przy tym, kto na potrzeby odliczenia jest traktowany jako osoba niepełnosprawna. Jest to mianowicie osoba, która posiada:

1. orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydane na podstawie odrębnych przepisów.

Decyzje o niepełnosprawności są wydawane na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 2008, nr 14, poz. 92). Wystarczającym do skorzystania z ulgi jest także posiadanie przez niepełnosprawnego orzeczenia o niepełnosprawności wydanego przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przy niektórych odliczeniach ustawodawca wymaga przy tym odpowiedniego stopnia niepełnosprawności, a więc zaliczenia danej osoby do odpowiedniej grupy inwalidztwa. Rozumie się przez nie:

1. w przypadku I grupy inwalidztwa - osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   b) znaczny stopień niepełnosprawności;
2. w przypadku II grupy inwalidztwa - osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a) całkowitą niezdolność do pracy albo
   b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.