Ulga rehabilitacyjna: podwójny limit wydatków na samochód?

Przeczytaj także: Zakup okularów korekcyjnych odliczamy w zeznaniu podatkowym

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawca wraz z żoną posiadają małoletnią córkę będącą osobą niepełnosprawną. Orzeczenie o niepełnosprawności dla osoby, która nie ukończyła 16 lat, córka uzyskała w 2008 r. W tym też roku została rozpoczęta jej rehabilitacja lecznicza w niepublicznym ZOZ.

Na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne małżonkowie na przemian dowożą córkę samochodem osobowym wchodzącym do ich majątku wspólnego (ZOZ jest położony 25 kilometrów od miejscowości, w której wnioskodawca mieszka wraz z żoną i córką). Córka uczestniczy również w leczeniu szpitalnym w Katedrze czy Szpitalu dla dzieci położonych w jeszcze innych miejscowościach. Niezbędne zajęcia odbywają się kilka razy w tygodniu.

Każdy z małżonków ponosi wydatki związane z dowozem córki na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wydatków związanych z takim przewozem nikt im nie zwraca. Dokumentacja odnosząca się do zlecenia i odbycia niezbędnych zabiegów leczniczo – rehabilitacyjnych na rzecz córki nie jest przechowywana przez rodziców lub w miejscu zamieszkania małoletniej córki ze względu na fakt, że otrzymane zlecenia od lekarza Powszechnej Opieki Zdrowotnej lub lekarza specjalisty były przekazywane do placówki, w której małoletnia córka odbywała niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne i w tych placówkach dokumentacja ta się zapewne znajduje jako dokumentacja lekarska. Dlatego też wnioskodawca zadał pytanie, czy i w jakiej wysokości mogą oni skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej na dowozy dziecka na niezbędne zabiegi oraz czy organ podatkowy może żądać od nich dokumentacji medycznej? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(...) W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. petert2 - Fotolia.com

Podwójny limit wydatków na samochód?

W przypadku gdy samochód stanowiący współwłasność małżonków służy do przewozu niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne przez każdego z małżonków - każdy z nich może rozliczyć jego wykorzystywanie w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:
1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
b. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a. całkowitą niezdolność do pracy albo
b. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.