W 2015 r. kasa fiskalna dla lekarza ale nie rehabilitanta

Przeczytaj także: Kasa fiskalna w warsztacie samochodowym u fryzjera czy kosmetyczki

Generalnie kasę fiskalną powinien mieć każdy, kto prowadzi działalność gospodarczą w myśl ustawy o VAT, zaś jego klientami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej lub rolnicy ryczałtowi.

Niemniej istnieniu przepisów nakazujących ewidencjonowanie sprzedaży przy użyciu kas fiskalnych towarzyszą przepisy zwalniające niektórych podatników z tego obowiązku. Stosowne regulacje znajdują się w rozporządzeniu wykonawczym, zmienianym co kilka lat. Obecnie rozporządzenie obowiązuje od 01 stycznia 2015 r. do końca grudnia 2016 r. i jest to rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014, poz. 1544)

I tak, podstawowym zwolnieniem objęci są ci podatnicy, których sprzedaż na rzecz wyżej wskazanych osób nie przekracza w roku podatkowym 20 000 zł (jeżeli zaś ci dopiero co rozpoczynają wykonywanie takich czynności, to w pierwszym roku limit ten przysługuje proporcjonalnie do okresu ich wykonywania).
Są także inne zwolnienia, przewidziane w załączniku nr 1 do rozporządzenia.

Z drugiej jednak strony ustawodawca określił czynności, których wykonanie, nawet jednorazowe, skutkuje bezwzględnym obowiązkiem stosowania kasy rejestrującej. Wyłączenia te znalazły się w §4 rozporządzenia, w którym to ustawodawca podzielił wykonywane czynności na dostawy towarów i świadczenie usług.

I tak obecnie zwolnień z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży, przewidzianych w tym rozporządzeniu, nie stosuje się m.in. w przypadku usług w zakresie opieki medycznej świadczonych przez lekarzy i lekarzy dentystów (§4 pkt 2 lit. f rozporządzenia).

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 24.06.2013 r. nr IPPP3/443-259/13-5/KT, „(…) świadczeniem zdrowotnym, stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej, są działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania. (…)

Zgodnie z art. 9 ustawy o działalności leczniczej, stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać w szczególności na:
* udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
* udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
* udzielaniu świadczeń zdrowotnych polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia;
* sprawowaniu wszechstronnej opieki zdrowotnej, psychologicznej i społecznej nad pacjentami znajdującymi się w stanie terminalnym oraz opieki nad rodzinami tych pacjentów. (…)”