Przyspieszona amortyzacja samochodu osobowego?

Przeczytaj także: Samochody osobowe ponownie solą w oku fiskusa

Art. 22 i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych co do zasady dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
W ust. 2 pkt 2 przytoczonej regulacji ustawodawca jednakże dodał, że podane w wykazie stawki amortyzacyjne podatnicy mogą podwyższać dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej - przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4

Ust. 3 przytoczonego przepisu mówi zaś, że stawki amortyzacyjne ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w który wystąpiły bądź ustały warunki uzasadniające podwyższenie stawek (co za tym idzie, nie muszą one obowiązywać w całym okresie trwania amortyzacji, a jedynie w tym, w którym faktycznie dany składnik majątku był wykorzystywany bardziej niż zwykle).

W objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych ustawodawca przy tym wskazał, że przez maszyny, urządzenia i środki transportu wymagające szczególnej sprawności technicznej rozumie się te obiekty, które używane są w pracy na trzy zmiany, mimo że nie działają ze swej istoty w ruchu ciągłym, używane w warunkach terenowych, w warunkach leśnych, pod ziemią lub innych wskazujących na bardziej intensywne zużycie.

Nie sprecyzował za to, co należy rozumieć przez używanie danego składnika majątku bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych. Czy zatem współczynnik podwyższający będzie można zastosować przykładowo do samochodu osobowego (który niewątpliwie jest środkiem transportu) używanego przez przedstawiciela handlowego przejeżdżającego nim rocznie 50-100 tys. kilometrów?

Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17.01.2012 r. nr IPPB3/423-992/11-2/JD. W interpretacji tej organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy i odstąpił od jego uzasadnienia prawnego.

Wnioskodawca (spółka) w sowim stanowisku podkreślił zaś, że z uwagi na brak doprecyzowania powyższej kwestii przez ustawodawcę w przepisach podatkowych, trzeba się odwołać do przesłanek i uwarunkowań obiektywnych i ustalić jakie zasady korzystania z samochodów osobowych należy uznać za przeciętne. O intensywności wykorzystywania może tutaj świadczyć przede wszystkim przebieg takiego pojazdu. Po analizie publikacji w prasie motoryzacyjnej, danych firm ubezpieczeniowych czy informacji dotyczących ofert sprzedaży pojazdów na rynku wtórnym wnioskodawca ustalił, że przeciętnie samochody w Polsce przejeżdżają rocznie około 30 tys. kilometrów.

W związku z tym, jeżeli roczny przebieg pojazdu przekracza 50 tys. kilometrów, to jest on eksploatowany w sposób bardziej intensywny niż przeciętnie. Spółka podkreśliła, że tezę taką potwierdził specjalista z zakresu zarządzania flotą samochodów innej spółki stwierdzając, że limit kilometrów na poziomie 150 tys. i czasookres 48 miesięcy jest optymalnym do zachowania ekonomicznej stabilności związanej z kosztami utrzymania pojazdu (bazując na doświadczeniach w obsłudze samochodów marki Toyota). Wnioskodawca podkreślił przy tym, że także producenci udzielający gwarancji na okres trzech lat zastrzegają, że ma ona zastosowanie jedynie do 100 tys. kilometrów.

Co za tym idzie, roczny przebieg samochodu rzędu 40 tys. kilometrów i więcej bez wątpienia daje prawo do uznania, że jest on wykorzystywany bardziej intensywnie, i w związku z tym możliwość zastosowania współczynnika podwyższającego stawkę amortyzacyjną (która maksymalnie wyniesie tutaj 28% w skali roku).